Tradycje gitary basowej w Polsce na przykładzie dokonań - basscity

Pionierem w tej dziedzinie był jeden z największych geniuszy w historii muzyki - Miles Davis.
Nagrywając płyty "In a Silent Way" (1969) oraz "Bitches Brew" (1970), dał początek nowemu
nurtowi. Na tej drugiej płycie kontrabasista Dave Hollad użył basu elektrycznego. Idea
zapoczątkowana przez Davisa została szybko podchwycona. W efekcie tego powstawały liczne
zespoły, które w owym czasie dokonywały rewolucyjnych nagrań. Miejsce w panteonie jazz-
rockowych wykonawców należy się między innymi grupom Mahavishnu
Orchestra, Herbie Hancock & Headhunters, Return to Forever i Weather Reaport. Ostatnie trzy z
wymienionych formacji posiadały w składach wybitnych specjalistów od „niskich częstotliwości”:
Paula Jacksona (ryc. 14), Stanleya Clarke`a (ryc. 15) i Jaco Pastoriusa (ryc. 16).
Jackson wielkie uznanie zyskał za płytę "Headhunters" u boku Herbiego Hancocka (1973).
Melodyjne, funkowe ale wciąż oscylujące wokół jazzu kompozycje okraszone zostały
dynamicznymi i pomysłowymi liniami basu. Clarke i Pastorius natomiast poprzez cały swój
dorobek nagraniowy i koncertowy wpłynęli na styl basowego grania bardziej niż ktokolwiek inny .
Dziś uważani są za najważniejszych basistów w historii tego instrumentu. W przypadku Clarke`a
bardzo istotnym punktem w jego karierze są solowe płyty "Stanley Clarke" (1974) i "School days"
(1976). Muzyk ten imponuje nie tylko wirtuozerią i wspaniałym brzmieniem, ale również
kreatywnością w komponowaniu. Od lat jest zresztą cenionym twórcą muzyki filmowej.
Jaco Pastorius znajduje się na samym szczycie w hierarchii gitarzystów basowych, ale nie
tylko. Dowodem na to, jak wiele wniósł do muzyki, jest wprowadzenie go do zaszczytnej Jazz Hall
of Fame, prestiżowego pisma "Down Beat" (jako jedynego gitarzystę basowego). Pastorius to
postać genialna, lecz również tragiczna. Cierpiący na chorobę psychiczną muzyk, zmarł w wyniku