Tradycje gitary basowej w Polsce na przykładzie dokonań - basscity

W. Pilichowski i M. Grott pozostają wierni klasycznemu pizzicato. Obaj jednak od czasu, do
czasu wykorzystują układ z dłonią tłumiącą struny i uzyskując w ten sposób niezwykle niski, krótki
dźwięk.
Z całej trójki tylko Grott używa typowej techniki „fingerstyle”, ustawiając dłoń na
podobieństwo gitarzystów klasycznych i uzyskując wirtuozowskie efekty (użycie dużej ilości
palców). Jest to idea stosunkowo młoda w basowym świecie. Wielu współczesnych basistów
stosuje już tę artykulację, jako jedną z podstawowych w swym „arsenale”. Poproszony przeze mnie
o odniesienie się do tego typu grania, W. Pilichowski stwierdził, iż używa raczej opcji z tłumieniem
strun kantem dłoni. „Fingerstyle” natomiast nie jest techniką, która go angażuje. Powodem jest chęć
skoncentrowania się na rozwijaniu tego, w czym się specjalizuje.
Wszyscy trzej muzycy posiadają natomiast umiejętność gry tappingiem oburęcznym,
wykorzystując to w miarę potrzeb. Najwięcej wydaje się korzystać z takiej artykulacji Grott.
Czas w końcu omówić jedną z najważniejszych technik przynależnych gitarze basowej –
slap. Każdy z muzyków ma ją opanowana w sposób mistrzowski. Na dodatek Ścierański jest
pionierem tego typu grania w Polsce, Pilichowskiego słusznie uważa się za osobę, która w tak
dużym stopniu rozwinęła w Polsce, po Ścierańskim ten typ grania. Można tutaj wskazać pewnien
ciąg wzajemnych inspiracji. Pilichowski wzorował się przy nauce grze slapem na wielu basistach
zachodnich, w szczególności na Marku Kingu. Z pewnością nie umknął mu jednak nowatorski styl
slapowego grania u Ścierańskiego. Obaj panowie preferują natomiast zupełnie inne ustawienia
aparatu gry. Ścierański uderza struny kciukiem skierowanym do dołu, Pilichowski odwrotnie – do
góry. Nie ma to aż tak kolosalnego wpływu na różnice w brzmieniu. Różnica owa wynika jednak ze
stosowania gumowej nakładki na kciuk u Pilichowskiego.
Uchodząc w naszym kraju za specjalistę od grania klangiem, W. Pilichowski stosuje szereg
efektownych, niekonwencjonalnych pomysłów artykulacyjnych. Pod tym względem wydaje się nie
mieć sobie równych w Polsce. Dokładnie opisałem je w rozdziale drugim, w części poświęconej
stylowi gry tego muzyka. Z racji specyfiki slapu, basista ten znakomicie rozwinął artykulację legato
w lewej ręce (pobudzany jest jeden dźwięk – następne wydobywają palce lewej ręki, dociskając lub
szarpiąc struny na gryfie gitary). Artysta pomija natomiast kilka wariantów grania klangiem, które
onegdaj wprowadzili i rozpropagowali znakomici wirtuozi elektrycznego basu: gra tzw. podwójnym
kciukiem (Abraham Laboriel, Victor Wooten), tremolo wewnętrzną i zewnętrzną częścią wszystkich
palców prawej dłoni (Laboriel).
W grze techniką kciukową u M. Grotta można zaobserwować pewne wpływy pochodzące
od W. Pilichowskiego (przez okres trzech lat Grott był jego uczniem). Wplata on w swoje partie
efektowne technicznie zagrywki. Uproszczeniem byłoby jednak wskazywanie tylko W.
Pilichowskiego jako bezpośrednią inspirację. M. Grott z pewnością czerpał z bogatej tradycji grania