Tradycje gitary basowej w Polsce na przykładzie dokonań - basscity

oprócz wiodącego prym w solowym basie Ścierańskiego, śmiało poczynali sobie inni gitarzyści
basowi. Wśród tych najbardziej efektownych: Waldemar Tkaczyk z Kombi, jazzmani Jan Cichy i
Zbigniew Wrombel.
Można powiedzieć, że pojawienie się Pilichowskiego na rodzimym rynku muzycznym
nastąpiło w bardzo dobrym czasie. Preferencje grania na gitarze basowej zakorzenione w latach
osiemdziesiątych brzmiały już trochę archaicznie (szczególnie jeśli chodzi o grę klangiem i
brzmienia). Brakowało kogoś grającego zgodnie z duchem czasu. Był co prawda Tomasz „Kciuk”
Jaworski – jakkolwiek znakomity to basista, z perspektywy lat można stwierdzić, iż nie utrwalił się
na dłużej w historii. Pilichowski wstrzelił się w istniejącą lukę, zyskując opinię młodej nadziei
wśród polskich instrumentalistów. Szybko ugruntował swoją pozycję i do dziś pozostaje w Polsce
jednym z basowych tuzów.
W. Pilichowski wprowadził na polski, muzyczny, basowy grunt absolutną wirtuozerię -
szczególnie w grze „kciukiem”, choć w grze palcami (pizzicato) również. Nie można też odmówić
mu wyobraźni co do aranżacji dobrze brzmiących i nowoczesnych linii basu. Jego efektowna gra
oddawała aktualny wizerunek gitary basowej na świecie. Wielu znakomitych instrumentalistów
przesunęło możliwości basu elektrycznego w zakresie szybkości gry i modyfikacji technik
artykulacyjnych. W Polsce natomiast muzyk ten niejako „popchnął” ów instrument do przodu. Po
nim zaczęli pojawiać się inni młodzi, nowocześnie grający basiści: Filip Sojka, Piotr Żaczek.
Już w 1996 roku nastąpiło pierwsze spotkanie W. Pilichowskiego z 16 – letnim wówczas
M.Grottem. Przez trzy lata uczęszczał on do niego na prywatne lekcje. Okres jego nauki i wejścia
na rynek muzyczny to czas kiedy gitara basowa na świecie jak i w Polsce rozwija się już w tym
samym tempie. Pojawiają się kolejne modyfikacje sprzętowe i artykulacyjne. Furorę robią basiści
pokroju Victora Wootena i Matthew Garrisona – kolejne postacie przesuwające możliwości
„basówki”. Grott wpasował się idealnie w obraz nowoczesnego basisty sesyjnego, wypracowując
wszechstronny warsztat, potrafiąc dobrze zagrać każdą techniką, wedle potrzeb. Oprócz
klasycznego pizzicato i nie mniej wirtuozowskiej od Pilichowskiego gry klangiem, używa także
tappingu, fingerstyle, a nawet kostki, do które wielu basistów nie jest przekonanych. Umie
dostosować się do każdej stylistyki i zaproponować w niej własne pomysły. Gdy zapytałem go, czy
sprostałby zagraniu na płycie heavy metalowego zespołu, będąc muzykiem obracającym się w
„lżejszych” gatunkach, odpowiedział twierdząco.
Zastanawiając się nad tym, ile u Grotta słychać wpływów stylu pozostałych dwóch basistów,
muszę udzielić podobnej odpowiedzi, jak w przypadku Pilichowskiego. Na jego cechy gry składają
się lata doświadczeń związanych z grą i słuchaniem różnorodnych muzyków. Grott nie zajmowałby
pozycji jaką teraz ma gdyby po lekcjach z Pilichowskim stał się jego kopią, aczkolwiek w
rozmowie ze mną przyznał, iż początkowo bardzo zafascynowany był grą Wojciecha (pobierał u