Tradycje gitary basowej w Polsce na przykładzie dokonań - basscity

ilością wysokich i średnich częstotliwości. Barwa ta oddawała dobrze dynamikę i wyrazistość
wirtuozowskich partii wykonywanych slapem, a przy graniu pizzicato znakomicie miksowała się z
brzmieniem innych instrumentów w zespole (szczególnie dobrze słychać to na płycie Edyty
Górniak „Dotyk”). Moim zdaniem momentami odczuwalny był jednak brak częstotliwości
niższych, nadających gitarze basowej charakterystyczną „potęgę” i wypełniających najniższe pasmo
nagrania. Z czasem Pilichowski zaczął dodawać więcej tzw. „dołu”, nie rezygnując przy tym z
wyrazistości, którą dają częstotliwości wysokie.
Na charakterystyczny tembr klangowych zagrywek tego basisty bardzo duży wpływ ma
gumowa tuleja nakładana na kciuk. Daje to możliwość uderzania w struny z większą siłą oraz
modyfikuje barwę dźwięku. Od lat osiemdziesiątych tego samego sposobu używa Mark King z
zespołu Level 42. Kolejną istotną rzeczą, jest używanie bardzo cienkich, jak na gitarę basową,
rozmiarów strun. Sprzyja to wykonywaniu niektórych, karkołomnych zagrywek i też wpływa na
barwę.
W swoim wyposażeniu W. Pilichowski posiada sporą ilość „podłogowych” efektów
elektronicznych. Najczęściej korzysta z kompresora, wyrównującego dynamikę poszczególnych
dźwięków. W zależności od potrzeb używa efektu wah-wah (tzw. kaczka), czy bass synthesizer –
kostki, która moduluje barwę gitary na podobieństwo barw uzyskiwanych z analogowych
syntezatorów.
W zakresie kolorystyki zarówno Ścierański, jak i Pilichowski posiadają odrębne preferencje.
Wpływ na to ma konfiguracja sprzętowa, sposoby realizacji technik artykulacyjnych, inne
doświadczenia muzyczne i zamierzenia co do realizacji własnej muzyki. Oczywiście w obu
przypadkach (mówiąc o czystym, nie podbarwionym efektami, brzmieniem basu) mamy do
czynienia z dobrze brzmiącymi i umieszczonymi w standardowych kanonach, barwami gitary
basowej (są różnice, ale nie skrajne). Polegają one na różnych proporcjach w zakresie
częstotliwości oraz odmiennych technikach artykulacyjnych (o czym za chwilę więcej). W kwestii
stosowanych modyfikacji elektronicznych dźwięku obaj basiści kroczą już zupełnie innymi
ścieżkami.
Barwa uzyskiwana na instrumencie przez M. Grotta, wydaje się godzić gusta brzmieniowe
Ścierańskiego i Pilichowskiego. Dużo w niej głębokiego, niskiego pasma, ale istotna jest też przy
tym wyrazistość. Spośród całej trójki muzyków Grott wydaje się natomiast operować najbardziej
zróżnicowaną kolorystyką (w zakresie naturalnej barwy g. basowej). Słychać to na jego solowej
płycie „Grottmusic”, gdzie w zależności od charakteru utworu modyfikuje barwę. W piosenkach,
gdzie gra jest przede wszystkim podkładowa, brzmienie basu posiada cechy o jakich pisałem kilka
zdań wcześniej. Utwory w swobodny sposób nawiązujące do muzyki klasycznej posiadają „basy”
bardziej szkliste, z dużą zawartością wysokiego pasma. Gitara basowa jest tutaj instrumentem