Tradycje gitary basowej w Polsce na przykładzie dokonań - basscity

pięciolinią. Na podstawie tych wskazówek wykonawca improwizował partię basu opierając się na
zasadach harmonii i kontrapunktu.
Początków basso continuo należy szukać w późnym renesansie. Mają one związek z
odejściem od równorzędnego traktowania wszystkich głosów w kompozycji, zasady
charakterystycznej dla polifonii. Eksponuje się natomiast głosy skrajne - sopran i bas. Właśnie bas
stanowi dla utworu podstawę akompaniamentu i bazę harmoniczną wykonywaną w sposób
improwizowany.
Wraz z rozwojem techniki basso continuo pojawiały się coraz większe wymagania dla
kompozytorów i wykonawców. Do znajomości zasad harmonii i kontrapunktu należałoby dopisać
umiejętność doboru instrumentów i technik kształtowania dzieła. Zrozumiałe jest więc, że wraz z
różnymi fazami baroku "akompaniament basowy" ewoluował od wtopionej w tło podpory
harmonicznej, aż do coraz bardziej skomplikowanych faktur w zakresie ornamentyki, figuracji i
polifonii ( ok. 1620 r. ).
W realizacji basso continuo jednocześnie wykorzystywano instrumenty melodyczne, które
odtwarzały linię basu oraz instrumenty uzupełniające harmonię ( akordowe i polifoniczne ). Tak
więc wykorzystywane wówczas instrumenty melodyczne basowe to m. in. wiolonczela, viola da
gamba, viola basowa, fagot puzon. Jako instrumentów harmonicznych używano: organów,
klawesynu, harf, gitar, cytr.
Ciekawostką jest, że w okresie baroku basso continuo stanowiło w muzyce tak istotny,
powszechny i nierozerwalny z nią element, że pod koniec epoki każda rezygnacja z tej techniki
musiała być zaznaczona w nutach ( senza continuo ). ( D. Szlagowska, 1998 ).
1.2. Początki kontrabasu
W połowie XVIII w. powstał instrument, który można nazwać poprzednikiem obecnego
kontrabasu. Jego nazwa brzmiała contrabasso. Nie posiadał już progów na podstrunnicy, był
większych rozmiarów. Zaopatrzony był w trzy struny. Instrument znajdował coraz szersze
zastosowanie w zespołach orkiestrowych. Z czasem pojawiła się potrzeba rozszerzenia skali
kontrabasu. Miało to związek z rozwojem orkiestr i powiększaniem się ich instrumentarium.
Największe "zapotrzebowanie" było na coraz niższy zakres dźwięków. Spowodowało to dodanie w
kontrabasie czwartej struny. Został też ustalony strój obowiązujący do dzisiaj: E1-A1-D-G.
Wprowadzenie dodatkowej struny spotkało się z protestami kontrabasistów, którzy uważali
to za złą drogę w rozwoju instrumentu. Spory ucichły dopiero w roku 1887. Wtedy to premierę
miała opera Otello G. Verdiego. gdzie w IV akcie miało miejsce kontrabasowe solo zaczynające się
od dźwięku E1. Od tego momentu czterostrunowy kontrabas na dobre zagościł w składach orkiestr.
Dodatkowa struna, choć w pewnym stopniu miała niekorzystny wpływ na ogólne brzmienie,