Tradycje gitary basowej w Polsce na przykładzie dokonań - basscity

solistycznym, grającym trudne technicznie partie.
Jako muzyk sesyjny Grott różnicuje barwę swojego instrumentu w zależności od
wykonywanej stylistyki. Istnieje różnica między np. brzmieniem gitary basowej na płytach
Pinnaweli (przewaga „dołu”, bardzo niskich częstotliwości – stylistyka: soul, r`n`b), a
wydawnictwem duetu Markowski / Sygitowicz (podkładowa, bardziej surowa barwa - styl:
rock/pop). Świadczy to umiejętności dopasowania danego brzmienia do konkretnych potrzeb i
dużej świadomości w tym elemencie.
Starając się znaleźć najbardziej charakterystyczny punkt wspólny dla tych trzech muzyków,
mogę wskazać ich dbałość o wyrazistość barwy. Nie sposób też odmówić basistom indywidualnych
brzmień, gdzie jak na gitarę basową przystało, w mniejszym lub większym stopniu musi być
uwypuklone najniższe pasmo. Każdy z nich stosuje swoje proporcje a propo częstotliwości : dół,
środek, góra. Pomimo różnic, każda z tych preferencji spełnia wymogi dobrego, profesjonalnego,
basowego brzmienia. Wpływają na to następujące elementy: artykulacja, świadomość muzyczna,
sprzęt.
Artykulacja: Jednym ze środków uzyskiwania brzmienia jest artykulacja. Niejednokrotnie,
w pierwszym wrażeniu, zastanawiąjący może być fakt, iż różni muzycy, grający na tym samym
instrumencie i wzmacniaczu, używając tych samych technik, brzmią zupełnie inaczej. Po głębszym
wniknięciu w to zagadnienie, nie musi to być już tak zaskakujące. Niejednokrotnie spotykałem się z
opiniami, iż pierwszym, newralgicznym punktem, w ciągu elementów wpływających na barwę, jest
sam aparat grającego. Różnice w budowie ciała czy niuanse w sposobie ataku na strunę (w
przypadku instrumentów strunowych szarpanych) mają niebagatelny wpływ na finalny efekt w
postaci dźwięku. Z drugiej strony istnieją pewne kanony wykształcone przez lata historii
instrumentu i sposobach grania na nim, które poważny muzyk uznaje za obowiązujące i
ewentualnie do nich modyfikuje, rozwija własne pomysły.
Znakomitym na to przykładem są preferencje artykulacyjne omawianej tu trójki basistów, o
których jest mowa w pracy. Najdłuższy stażem K. Ścierański, przez wiele lat swojej kariery
preferował klasyczną atykulację pizzicato (dwa palce skierowane prostopadle do linii strun, kciuk
oparty na przystawce). Tak grało i gra nadal największa ilość basistów. Ścierański uzyskiwał w ten
sposób dźwięk bardzo punktowy, mocny. Jednak w latach dziewięćdziesiątych kompletnie
przebudował swój sposób gry prawą ręką. Kant dłoni opiera teraz w pobliżu mostka, a w struny
uderza kciukiem z góry i palcem wskazującym z dołu. Dociskając dłoń do strun przy mostku tłumi
je lekko, co daje taką właśnie tłumioną, miękką barwę. Bez dociskania dłoni uzyskuje czysty,
wybrzmiewający dźwięk. Nie ma on jednak tej siły, którą daje się uzyskać przy klasycznej technice
palcowej.