Tradycje gitary basowej w Polsce na przykładzie dokonań - basscity

niego lekcje). Potem jednak stopniowo poszukiwał własnego stylu. Normalne wydaje się natomiast
istnienie podświadomych wpływów pochodzących od Pilichowskiego czy Ścierańskiego, jako
kontynuatorów basowej tradycji w kraju.
3.4. Ścierański, Pilichowski, Grott – filary polskiej tradycji gry na gitarze
basowej
Relacje owej trójki muzyków do tradycji gitary basowej w Polsce można rozpatrywać dwojako – w
stosunku do historii obejmującej całokształt dokonań z tą dziedziną związanych, oraz względem
siebie, jako że każda z tych postaci również zapisuje swoją kartę w historii gitary basowej,
wzajemnie wpływając na siebie.
Miejsce Ścierańskiego, Pilichowskiego oraz Grotta w tradycji i historii gry na gitarze
basowej, układa się w logiczny ciąg zapoczątkowany w połowie lat siedemdziesiątych XX w. przez
najstarszego z nich K. Ścierańskiego. Nowe podejście do grania na „basówce”, którego głównym
animatorem była właśnie ta postać, przygotowało grunt dla kolejnych, młodszych gitarzystów
basowych, pojawiających się przez następne lata, aż do dzisiaj. Można więc mówić o pewnej
wymianie pokoleniowej w zakresie przekazywania doświadczeń (niekoniecznie w bezpośredni
sposób). Czy bez Ścierańskiego nie byłoby Pilichowskiego, a bez tej dwójki – Grotta ?
Przypuszczam, że sami muzycy nie potrafiliby odpowiedzieć na to pytanie. Nie ulega jednak
wątpliwości, że obraz gitary basowej w Polsce wyglądałby zupełnie inaczej. Pionierskie dokonania
Ścierańskiego posunęły niesamowicie do przodu sposób postrzegania i grania na basówce.
Przeszczepiły na nasz grunt nieznane wówczas elementy gry. Następnie Pilichowski zaczął
wyrastać na postać, która niejako „przejęła pochodnię” nadając gitarze basowej nowy wizerunek.
Nie znaczy to oczywiście, że Ścierański usunął się w cień. Wirtuozeria, efektowność, świeżość i
przebojowość gry i muzyki Pilichowskiego elektryzowała młodych ludzi, którym dawało to impuls
do zainteresowania się „basówką”. Zresztą ma to miejsce cały czas. Co istotne muzyk idzie „za
ciosem”, regularnie biorąc udział w kolejnych edycjach warsztatów instrumentalnych w całej
Polsce oraz wydając materiały instruktażowe. Sam ponadto wielokrotnie byłem świadkiem,
zainteresowania muzyką Pilichowskiego przez osoby nie obeznane bliżej z instrumentalną, jazz-
rockową stylistyką. Techniczne popisy tego basisty niektórym osobom, obeznanym bliżej z
wykonawstwem, nie przypadają do gustu, wywołując zarzuty o efekciartswo, powtarzalność tzw.
patentów, przerost formy nad treścią. Gust jest rzeczą indywidualną. Ja sam nie zaliczam się do
entuzjastów szybkościowej gry czy brzmienia, które preferuje W. Pilichowski. Natomiast nie
potrafię wskazać muzyka w Polsce, który tak propagowałby bardziej wymagającą od powszechnie
dostępnego „towaru”, muzykę instrumentalną (czasem też i piosenki). Efekt ten byłby znacznie