Tradycje gitary basowej w Polsce na przykładzie dokonań - basscity

którego wyróżnia najbardziej indywidualny styl (na tle dokonań basistów zachodnich),
postawiłbym na Krzysztofa Ścierańskiego. W jego twórczości (szczególnie w latach
osiemdziesiątych) daje się odczuć nieustanne dążenie do przemawiania własnym językiem
muzycznym. Znów oczywiście jest to oparte na standardach grania na elektrycznym basie, ale już
tak rozległe inspiracje egzotycznymi stylistykami (w których nie występuje gitara basowa)
świadczą o tym, że artysta ten traktuje muzykę w ujęciu całościowym - nie tylko przez pryzmat
basu. Co do ostatniego stwierdzenia, nie można rzecz jasna odmówić tego również pozostałym
dwóm basistom.
Uważam, że trudno jest wskazać wybitnie „polskie” wyznaczniki polskiej tradycji grania na
gitarze basowej. Tradycja ta w czasach gdy Polska znajdowała się za „żelaną kurtyną”, w pewnien
sposób „nadganiała” Zachód, uzupełniając braki. W czasach obecnych, równolegle ze światowymi
kanonami, podąża wspólną drogą. Można na to spojrzeć w szerszym ujęciu. Takiemu stanowi
rzeczy sprzyja nasza europejska przynależność kulturowa, globalizacja, rozwój i dostępność
mediów elektronicznych. Te czynniki sprawiają, że pewne obowiązujące standardy muzyczne
istnieją jako podstawowe, oczywiste (szczególnie w muzyce rozrywkowej). Historia co prawda
pokazuje, że jeśli chodzi o artystów z naszego kraju, w ujęciu globalnym najbardziej wyróżnili się
ci, którzy czerpali z polskiego folkloru. Wprowadzało to element nieznany i atrakcyjny dla
słuchacza spoza Polski. W tym, jak się okazuje od lat, tkwi „furtka” dająca możliwość wniesienia
czegoś od siebie do zachodnich standardów muzycznych. Jakkolwiek jest to temat na inne
rozważania, myślę jednak że trudno w przypadku gitary basowej wymagać skierowania się w
rejony folkloru.
Kończąc należy stwierdzić, iż tradycja gry na gitarze basowej w Polsce, mając się
znakomicie, niejako wpasowuje się w historię elektrycznego basu na świecie. Rodzimi basiści
dostarczają swoją grą wiele niezapomnianych wrażeń estetycznych i wszystko wskazuje na to, że
zapotrzebowanie na ich kreatywność będzie się jeszcze długo utrzymywać (nawet wbrew
wszechogarniającej komputeryzacji technik nagraniowych).
Bibliografia
Literatura przedmiotu:
- Bacon Tony, Day Paul: The Fender Book: A Complete History of Fender Electric
Guitars, London: Balafon 2000
- Brodacki Krystian: Historia Jazzu w Polsce, PWM, Kraków 2010
- Drobner Mieczysław: Instrumentoznawstwo i akustyka, PWM, Warszawa 1985
- Gaszyński Marek: Czerwone Gitary -nie spoczniemy, Prószyński i S-ka, Warszawa