Tradycje gitary basowej w Polsce na przykładzie dokonań - basscity

choć z pozoru mało efektowna, jest z kolei bardzo efektywna. Muzyk potrafi dobrze wyczuć i
wpasować się w konwencję. Trudno w tej muzyce wyobrazić sobie inny sposób traktowania basu,
od tego jaki ma tu miejsce.
Pełnię możliwości M. Grotta ukazuje jego, jak na razie jedyne, solowe wydawnictwo
"Grottmusic" z 2009 roku. Można wskazać pewne podobieństwo w koncepcji płyty, która bliska jest
temu co robi W. Pilichowski, zresztą nauczyciel Grotta. Znajdują się na niej mianowicie zarówno
piosenki, jak i utwory instrumentalne bliskie stylistyce fusion, a niekiedy też inspirowane muzyką
klasyczną. Płyta dowodzi dużej wszechstronności basisty i wykazuje znajomość wielu stylistyk. Do
tego dochodzi szeroka paleta środków artykulacyjnych i kolorystycznych .
W piosenkach, które jako soliści wykonują zaproszeni goście, priorytetowo potraktowane
są następujące elementy: melodyka partii wokalnych, brzmienie oraz uwypuklenie melodyczno –
rytmicznej podstawy basowej. Brzmienie całości bazuje na nowocześnie brzmiących
elektronicznych barwach (syntetyczne, przestrzenne, tzw. pady, oraz fortepian dyskretnie
podkreślający podstawę harmoniczną), wyraziście i dynamicznie brzmiącej perkusji („żywej” lub
generowanej z komputera) oraz nisko, ale selektywnie, potężnie grającym basie. Gitara basowa w
tej grupie utworów intensywnie podkreśla podstawę melodyczno – harmoniczno - rytmiczną.
Muzyk doskonale łączy te trzy elementy w spójną całość, grając akompaniament, tematy, unisona z
innymi instrumentami, dodając kontrapunktyczne frazy.
Utwory instrumentalne, zajmujące największą część płyty, bazują na nośnej podstawie
rytmicznej, tzw. groovie i melodyjnych tematach granych nie tylko przez gitarę basową, ale również
saksofon, trąbkę, instrumenty klawiszowe czy wykonywane w formie wokalizy. Ich autor stara się
inspirować różnymi źródłami, korzystając z dorobku jazz-rocka, fusion, smooth jazzu, czy nawet
muzyki afrykańskiej („Positive time”). Utwory mają więc zwartą, zaaranżowaną formę, ale znajduje
się w nich miejsce na typowo jazzowe, instrumentalne improwizacje. Osobno należy potraktować
dwie pozycje na tej płycie – „Preludio” i „130”, w swobodny sposób nawiązujące do bardziej
klasycznych form muzycznych. Pierwszy z utworów sprawia wrażenie inspirowanego
polifonicznymi kompozycjami charakterystycznymi dla baroku. Grott wykorzystując tapping,
umożliwiający granie dwóch, niezależnych linii jednocześnie, proponuje muzykę eksponującą
rozbudowaną harmonię oraz absolutnie wirtuozowskie umiejętności. Gwoli ścisłości należy dodać,
iż wykonanie odbywa się wyłącznie na gitarze basowej. „130” to połączenie nowoczesnego,
syntetycznego rytmu, wyeksponowanego kwartetu smyczkowego i tematu wraz z improwizacjami,
wykonywanego przez elektryczny bas.
Jedną z rzeczy najbardziej zwracających uwagę jest duża liczba odmiennych technik, jakie
opanował i stosuje w swej twórczości M. Grott. W grze na gitarze basowej od dawna podstawowe
miejsce zajmuje klasyczna technika palcowa, czyli pizzicato, oraz slap (inna nazwa – klang).