Tradycje gitary basowej w Polsce na przykładzie dokonań - basscity

uboższy gdyby nie wyrazista osobowość i taka sama gra Pilichowskiego. Same zaś utwory jego
autorstwa, łączą w sobie wyrafinowanie z przebojowością. Osobiście za to najbardziej tę postać
cenię.
Karta M. Grotta choć najmniej zapisana, zapełnia się jego kolejnymi działaniami
muzycznymi. Jego wpływ na basową tradycję w Polsce to przeszczepianie na rodzimy grunt
nowoczesnego spojrzenia na „basówkę” z całym arsenałem brzmień, technik i wszechstronności.
Jego gra utrwala się na coraz większej ilości płyt, co stanowi pozostawiony po sobie, niezatarty
ślad. Równocześnie bardzo prawdopodobne jest, że muzyka i styl Grotta inspiruje młodych,
początkujących basistów, dając impuls do sięgnięcia po instrument i zgłębiania jego tajników.
Zresztą i on, rekomendowany przez W. Pilichowskiego, coraz częściej zaczyna dzielić się swoją
wiedzą na warsztatach muzycznych.
Zasługi tych właśnie trzech basistów dla rozwoju gitary basowej nad Wisłą wydają się
nieocenione. Dzięki ich kreatywności wynikającej z szacunku dla tradycji, a z drugiej strony
poszukiwania własnych środków wyrazu, owa tradycja ma swoją kontynuację, zyskując na
elementach zgodnych z duchem czasu. Opisani w powyższej pracy Krzysztof Ścierański, Wojciech
Pilichowski i Michał Grott, stanowią moim zdaniem, najbardziej wyrazistą reprezentację basowej
instrumentalistyki w Polsce. Oprócz nich twórczo działa cała rzesza innych, znakomitych basistów
tworząc spójny i pozytywny wizerunek muzyków, nie odbiegających poziomem od światowych
standardów.
Czas postawić pytanie o to, czy tradycja ta posiada cechy wyróżniające ją na tle innych
krajów ? Moim zdaniem trudno doszukać się elementów całkowicie odmiennych od tego, co dzieje
się muzyce poza granicami Polski. W większości aspektów dotyczących muzyki rozrywkowej i
jazzowej prym wiodą kraje anglosaskie (Wielka Brytania, Stany Zjednoczone). Odnosi się to
również do gitary basowej. Jej tradycja została zapoczątkowana w USA i tam też podlegała
ewolucji w najbardziej dynamiczny sposób. W tej perspektywie obraz polskiej gitary basowej
prezentuje się znakomicie, ale nie przejawia cech wielkiej oryginalności. Nie jest to zarzut. Wydaje
się po prostu mało możliwe aby w małym kraju, w środku Europy stworzyć coś odrębnego i
całkowicie wyrózniającego się w dziedzinie gitary basowej (aczkolwiek są wyjątki na innych
instrumentach, np. czerpiący z polskiego folkloru saksofonista Zbigniew Namysłowski, czy
skrzypek Michał Urbaniak). Zamiast tego polscy basiści stawiają na profesjonalizm i szukanie
własnego stylu, ale opartego na wypracowanych już na świecie kanonach. Wielokrotnie już polscy
gitarzyści basowi mieli okazję współpracować z zagranicznymi artystami zyskując ich uznanie.
Wśród nich są bohaterowie niniejszej pracy, a także inni muzycy: Tomasz Grabowy, Piotr Żaczek
czy Robert Kubiszyn.
Gdybym natomiast, spośród trzech opisywanych w pracy basistów miał wskazać tego,