Tradycje gitary basowej w Polsce na przykładzie dokonań - basscity

Przez wiele lat muzyka popularna i jazzowa przesiąkała wpływami różnorodnych gatunków
muzycznych, łącząc się z nimi. Bohaterowie tej pracy dobrze znają od strony wykonawczej cechy
poszczególnych stylistyk, wykorzystując je według swoich potrzeb. Rzecz jasna gitara basowa jest
także po części instrumentem rytmicznym, a więc ściśle współpracuje z zestawem perkusyjnym,
tworząc sekcję rytmiczną. Na tym właśnie polu basiści razem z perkusistami przemierzają różne,
rytmiczno - melodyczne ścieżki. Najczęściej korzystają z motorycznych rytmów o pulsacji
ósemkowej lub szesnastkowej. Sprawdza się to zarówno w graniu rocka, popu i wszelkich odmian
elektrycznego jazzu. Krzysztof Ścierański, szczególnie w swych ostatnich działaniach wykorzystuje
rytmy latynoskie, swingowe i afrykańskie.
Kolorystyka: W tym elemencie, na przestrzeni lat, zachodziły chyba największe zmiany.
K.Ścierański np. przez wiele lat preferował brzmienie podbarwione efektem chorus. Do tego
stosował inne urządzenia: echo (powtórzenia dźwięku), pogłos (uprzestrzennienie dźwięku),
harmonizer ( dodawanie do granego dźwięku innego interwału). Szczególnie pod koniec lat
siedemdziesiątych i przez następne dziesięciolecie, w basowym graniu istniała pewna "moda" na
barwę z dodatkiem chorusa. Po raz kolejny przytoczę przykład genialnego Jaco Pastoriusa,
będącego wzorem dla rzeszy basistów na całym świecie. Ta fascynacja nie ominęła również i
Ścierańskiego, choć sprawiedliwie należy przyznać, iż nie poszedł on drogą kopiowania stylu Jaco.
W podrozdziale analizującym grę K. Ścierańskiego, przytaczam jego wypowiedź, z której wynika
jak bardzo nasz rodzimy basista starał się unikać bezpośrednich skojarzeń z silną muzycznie
osobowością Pastoriusa. "Chorusowe" brzmienie nasuwa co prawda takie skojarzenia, ale już inne
jego elementy stanowią o indywidualnych poszukiwaniach artysty. Ważną więc rolę odgrywał
instrument. W latach osiemdziesiątych tym dla niego podstawowym był bas firmy Kramer,
wyposażony w aluminiową szyjkę. Słuchając ówczesnych nagrań Ścierańskiego, jak i samemu
mając okazję wypróbować dwa egzemplarze tego instrumentu, mogę uznać tę gitarę za jedną z
najbardziej charakterystycznie brzmiących w szerokiej skali najpopularniejszych basów
elektrycznych. Barwa instrumentu posiadającego dużą wyrazistość w każdym paśmie, w rękach
wirtuoza o określonych preferencjach brzmieniowych stanowiła doskonałe narzędzie muzycznego
przekazu.
Jakiś czas później, gdy K. Ścierański zaczął coraz bardziej korzystać z dobrodziejstw
technologii MIDI, brzmienie jego partii basowych uległo diametralnej zmianie. Od tej pory mógł
grać barwami syntetycznymi. Zwiększyło to możliwości nie tylko kolorystyczne, ale też
kompozycyjne i interpretacyjne. Miałem okazję być na koncercie tria K. Ścierańskiego i zetknąć się
ze współczesnym obliczem artystycznym muzyka. W mojej ocenie technologia MIDI wzbogaciła
zakres środków stanowiących o stylu tego basisty. Grając w trio z gitarzystą i perkusistą, Ścierański