Tradycje gitary basowej w Polsce na przykładzie dokonań - basscity

kontrowersyjne, muzyczne posunięcia, basista znów zwrócił się w kierunku bardziej jednolitej
muzyki. Trzy postacie tworzące grupę PiEr2 (Raduli, Pilichowski, Łosowski), skierowały się w
stronę jazz-rocka. W formacji tej Pilichowski powrócił do grania bardziej improwizowanego,
szczególnie w wersji koncertowej. Jakkolwiek zaaranżowane utwory stanowiły bazę dla partii
solowych, efektownie wykonywanych przez trio. Była to sytuacja odmienna od całkowicie
autorskich projektów Pilichowskiego, gdzie do ścisłych aranżacji przywiązywał on większą wagę.
Jednak i tutaj, rzecz jasna, miał on wielki wpływ na kompozycje, a jego gra ewidentnie odcisnęła
piętno na muzyce PiEr2. Na obu płytach tego zespołu - „Transporter” (2005) i „Time 52” (2009)
partie basowe nie odbiegają od wysokich standardów, do których W. Pilichowski zdążył już
słuchaczy przyzwyczaić – wciąż dają one melodyjną podstawę, równocześnie ściśle współgrając z
perkusją. Zauważalna (w porównaniu do początków kariery) jest różnica w brzmieniu „basówki”,
która nabiera nieco niższego pasma, aczkolwiek proces pewnych modyfikacji brzmieniowych
postępował przez lata, jak u wielu innych, profesjonalnych muzyków. Wciąż jednak jest to
brzmienie Pilichowskiego, któremu to brzmieniu, gdyby pokusić się o porównania, najbliżej jest do
tego, co prezentuje Mark King.
Kilka lat współpracy z triem (wciąż zresztą trwającej) musiało wywrzeć wpływ na dalszą
działalność solową basisty. Szczególnie daje się to odczuć w nowych nagraniach Pilichowski Band,
odmiennych od materiału z wcześniejszych wydawnictw. Na płycie „Fair of noise” (2010)
zdecydowanie więcej jest riffowego, gitarowego grania, lawirującego na granicy fusion, popu i
rocka. Nasuwają się tutaj analogie z gitarowym stylem Marka Radulego, z którym to w TTR2
Pilichowski współpracuje, ale także z Janem Bo, z którym Pilichowski zdołał nagrać trzy płyty.
Takie utwory jak "Meat ball" czy "Kac Vegas" pozytywnie zaskakują ostrymi brzmieniami i
przenikaniem się riffowego grania z jazzującymi solówkami. Do nowego składu Pilichowski Band
lider wybrał młodych, dynamicznie i nowocześnie grających muzyków. Pozwoliło to odświeżyć
formułę i dopracowywać szczegóły brzmieniowe i aranżacyjne ze stałym i zaangażowanym w prace
grupy składem. Wspomniane aranżacje wciąż stanowią dla basisty podstawę koncertowego
repertuaru grupy. Jednocześnie co jakiś czas dokonuje on w nich zmian, mających nadać muzyce
świeżości i będących próbami interpretacji tego samego materiału na różne sposoby.
W stylu gry Pilichowskiego na pierwsze miejsce wysuwają się takie elementy jak:
melodyka, rytmika i kolorystyka. Melodyka ściśle łączy się z rytmicznym podejściem w budowaniu
partii basu w utworach. W przypadku tego instrumentu bywa to oczywiście powszechne, natomiast
znakomity zmysł melodyczny Pilichowskiego sprawia, że jego akompaniamenty niejednokrotnie
zaskakują charakterystycznymi, wpadającymi w ucho frazami. Podobnie rzecz się ma z partiami
solowymi, szczególnie wykonywanymi pizzicato.
Ogromną wagę Pilichowski przykłada do precyzji rytmicznej swoich linii basowych, będąc