Tradycje gitary basowej w Polsce na przykładzie dokonań - basscity

utwory różnorodne, czasem odbiegające od głównego, obranego nurtu.
Spostrzeżenia i wnioski tutaj zawarte w wielu przypadkach stanowią wynik analiz
przesłuchiwanych nagrań i koncertów zestawionych z literaturą przedmiotu z informacjami
uzyskiwanymi od samych muzyków.
Melodyka: W autorskich nagraniach wszystkich trzech postaci jest jednym z
priorytetowych elementów. W ich przypadku są to tematy przewodnie kompozycji. U K.
Ścierańskiego, w zdecydowanej większości jego utworów tematy wykonywane są przez gitarę
basową. Ścierański niekiedy traktuje tematy na sposób melodyczno-harmoniczny, grając je również
dwudźwiękami lub akordami („Homeless song”, „Milk and dry”). Niekiedy solową rolę spełnia
gitara elektryczna. Inaczej ma się sprawa u pozostałych dwóch muzyków. Zarówno u W.
Pilichowskiego jak i M. Grotta motywy przewodnie gra zarówno bas, lub inne instrumenty
wchodzące w skład ich zespołów. Są to przede wszystkim: instrumenty klawiszowe i saksofon.
Przeważają tematy jednogłosowe, choć obaj basiści mają w repertuarze utwory odbiegającego od
tego standardu (Pilichowski – „W koszu na wyspie”, Grott – „Preludio”). Zastosowane jest tu
wielogłos. Tematy wykonywane przez W. Pilichowskiego techniką klangu koncentrują się z kolei
na melodyczno – rytmicznej stronie, dzieląc funkcję solową z akompaniującą („Bass Dance”). Na
tym tle muzyka Ścierańskiego przedstawia się bardziej „surowo”. Jest ona wykonywana w ramach
mniejszych składów instrumentalnych, solową rolę powierzając elektrycznemu basowi. Same
tematy, w przypadku całej trójki zahaczają o idiom jazzowy, ale ich twórcy starają się w nich o
wyrazistość, powtarzalność melodii. Tematy te stanowią często punkty wyjścia do improwizacji.
Improwizacje, które muzycy wykonują nie wydają się „odjeżdżać” w bardzo zaawansowane
i trudne dla słuchacza rejony charakterystyczne dla wyrafinowanych form jazzowych, aczkolwiek
sposób frazowania i prowadzenia melodii do tego rodzaju muzyki się odwołuje, kierując się
najbardziej w stronę jazz-rocka i fusion. Basiści starają się więc tworzyć rytmiczne i melodyjne
frazy. Każdego z muzyków charakteryzuje natomiast indywidualne podejście i styl budowania partii
solowych. K. Ścierański stosuje przejrzyste motywy, często opierające się na pentatonice i skalach
modalnych. Unika wirtuozerii, sztuczek technicznych. Daje się słyszeć odniesienia do bluesa, który
jak artysta sam przyznaje, jest mu bliski od lat siedemdziesiątych. (Inglik K., 2011). Można jeszcze
wspomnieć o częstym stosowaniu egzotycznych, orientalnych skal w tematach przewodnich jego
utworów.
W. Pilichowski w swoich partiach improwizowanych często stosuje zasadę rozwijania danej
myśli muzycznej - poczynając od prostych melodycznie fraz, aż po wirtuozowskie ogrywanie
pasaży. Tutaj również wykorzystuje on skale modalne. W partiach wykonywanych techniką slap
muzyk wykształcił styl opierający się na tradycji grania z lat osiemdziesiątych i