DAS GESCHLECHTLEBEN

201. N ahladnyj dokaż.
W odnoho Żyda, kapyrjmystyra, bnła dnże krasywa żinka. Jomu dawaw sia
dynszczyk. A dynszczyk buw joho sałdat prowornyj i odczajannyj: U joho
czasto .oskoma brała na Żydiwoczku, ta nijak ny prydumaw, jak do neji pyk.
łahnznyfaia. Win czasto prydywlaw sia, jak do neji pidłaze Żyd. I win
wyhlaćTiw, szo u Żydiw taka moda : Spłat wony na raźnych krowatiach, a koły
Żyd zachocze, bere szapku i kyda na jiji postil. Wona jak szo ny baza joho
pryjniaf, to brosa szapku nazad. A jak sohłasna, to szapka ostajećcia u neji.
Tod’i Żyd ide na dwir, wyscyćcia i potim uwichode i jde do neji na krowaf.
Dynszczyk spaw na diwańi u odni komnati z Żydom tak, szo win ciu sztuku
nyraz baczy w i duma sybi: Nu postoj że, bisiw syn, ja popered tebe upra-
wluś obdiłaf cFiło. — Ot nastała nicz, stały łahodyćcia spaf, sałdat namiryw
sia zadumane ispołnyf. Polahały spaf, kożyn na swojemu misfi, notuszyły
ohoń. Żyd trochy zhodom bere szapku i kynuw na postil Żydowći, a wona
w znak sohłasia ostawyła u sebe. Żyd pidńimaićcia i ide na dwir sciaf. T’iko
Żyd wyjszow z chaty, a sałdat skorij do Żydowky, ta prjamo na swoje misto.
Prychode Żyd z nadworu i lize do Żydowky. Wona joho odsztowchnuła i łaje
szepotom: Szto ty, bałwan, óidawno był, opjaf leźisz; bolszi nie dam. — Szto
ty howorisz, ja tolki szto priszoł z nadwor. — Kak że, ty niedawno na пщде
łftffł! — Da szto ty tołkuisz, ja nie był. — I tak wony tołkuwałyś, tołkuwałyś
i wse taky Żyd Tut wony riszyły, szo ce sałdat
jmfrliwaw ii ii r j i — Na ranok Żyd z Żydowkoju piszły żalićcia na dynszczyka
połkownykowi. Kapyrmejster prychode i zajawla: Wasze wysokobłahorodije,
pozwoltie wam zajawif, Buchanskij, moja denszczik, noczczu zdieław moja
żenu krowosmjeszanije. Prosu jeho zasucTif na Sibira. — Kakże eto słucziłoś?
Ty nie widieł etoho obstojatielstwa? — Kakże ja moh wid’if, ja po swojemu
zakon wyszoł na dwor, wchazu u komnata, a on uże sprawił sia- — Nie możet
byt, każe połkownyk. A dali pyta u Żydowky: A poczemu ty tohda nie
mohła razobrat, szto k tiebje czużoj priszoł? — Da kak że ja razbiru, ja ói
uspjeła razobrat. Wy jeho nakażitie, kak on sukin syn moh eto zdiełat. —
Choroszo, ja jeho nakażu, a czem wy dokażitie, wit świdietielej nie było? —
obratyw sia połkownyk do Żydowky. — Na czto nam świdietiel. Pasłusajtie,
wasze wisokij błagorodije; wot ja wam raskażu samyj jasnyj dokazatielstwu.
— Nu izwołtie gaworit. — Żydówka i poczała: Siżu ja na pastiel, inoj muz
brosajet mnie szapka; ja u znak sohłasije ostawlaju szapka k siebje. On
ustajot, wychodit na dwor i patom prichod’it k mnie i leźif. Moj diełajef use
po chaziajsku, fichońku, slezif i fichońku rabotajef. Moj diełajef tak (Żydówka
pokazuje rukoju i sprochwała neju kywa): M-a-a-a-a-ch, Mach, M-a-a-a-ch,
Mach. A on skazenyj sobaka priskacził i na mene szibko sloz i począł: Mach-
mach-mach-mach-mach (pokazuje rukoju i szwydko neju kywa). Pochapał,
pochapał i k czortu pabjeżał; wot wam i jasnyj dokazatielstwo. — Połkownyk
zasmijaw sia i każe: Nu, charaszo, icTitie siebje domoj, ja wsio eto razsleduju.
— Żydy piszły. Ot pryzywa połkownyk sałdata i pyta: Ty szto tam, padlec,
nadiełał? Kak tam ty Żidowku tior? — Winowat, wasze wysoko błagorodije
— grjeszin. — Połkownyk rozpytaw u joho wse do czysta, zasmijaw sia, a
dali j każe: Maładiec ty, chwalu za chrabrosf. — Rad staraćcia, wasze wy-
sokobłagorodije. — Nu, szczastia twoje, szto sumjeł choroszo obwjesf jich, a
to ty znajisz, szto tiebje za eto było by? Wif ruskomu czeławjeku strogo
wospreszczajet sia imjef snoszenije z Żydówkami Jeśli by eto dokazali, to