DAS GESCHLECHTLEBEN

w jaku storonu, a dali hlanuw na wikna i pobaczyw, szo Trochymowa ruka
mylknuła protiw wikna. Win tod’i dohadaw sia, szo ce Trochym deś rozdobuw
charcziw i pidżywlajićcia. Pip pidijszow do Trochyma i szepcze: Jak tybi ny
stydn^sam~jrsy7^r mińi ny dajesz? Jaż twij zyralak i towarysz. Daj chocz
troszyczky, czirwjaka zamoryt. — Ta ce ja jim take, szo wy ny whryzyte.
— A szo wono take? — Ta ce ja najszow kusok ńimećkoji kowbasy, a wona
syp, ńijak ny whryzu. - Ta daj chocz jakoji nybud!. — Woźmy, oś na wikńi,
poprobuj iszczę ty pohryzty. — Pip uziaw tu kowbasu, hryz, hryz, ny poda-
jećcia. Win tod’i nadumaw jiji pidżaryt. Pidijszow do hruby, dywyćcia, a
tam błystyt ohoniok. Tykaw, tykaw tudy kowbasoju, a ona wse odnakowa,
syra, ńiczoho ny pomohłoś. Win podumaw, szo to żar błystyt, a wono Cy-
hanowi zuby biliły. Pip kowbasu schowaw u karman, a szob ny narobyt
czadu, bojaw sia, szo żar dużcze rozżewrijićcia i pip nabraw krużku wody i
szpurnuw jiji Cyhanowi w zuby. Cyhan z prosonku jak pidchwatyw sia, jak
zakryczyt: Potop! potop! dumaw, szo j sprawd’i jich załywa wodoju. Sałdat
poczuw kryk Cyhana. Ny dowho dumawszy wychwatyw z karmana nożyk i
p o p y r y r iz u w a w wyrwyczky, na kotrych wyśiły noczwy. Ta jak hekne wmisti
z noczwamy na zemlu, aż kahanći u oczach zaswityły. Z wyły kryk, pidniałaś
sumatocha: Cyhan i sałdat wyskoczyły z chaty i daj Boh nohy, pobihły, kudy
oczi baczut. Pip z Trochymom wyrnułyś do domu i stały z nym żyt ładno,
a popad’i carstwo nebesne, na tim switi buła. U popa ostawałaś odna doczka
barysznyju. Koły wony zbihły z domu, wona buła u systry, hostyła. — Pry-
jichała do domu, nyma ńikoho. Pożyła deń, dywyćcia, zajawlajućcia batko i
Trochym. Wona jim obraduwałaś, stała pytat, de buły i kudy d’iwałaś maty.
Jiji skazały, szo matir wowky zźiły. — Postawyły samuwar i naczały czaj
pyt. Doczka i każe : Papa, ja z hołodu tut propała, czy nyma czoho u was
zakusyt? — Pip zhadaw pro ńimcćku kowbasu i każe: Pidy, tam u karmańi,
woźmy kusok kowbasy. — Doczka polizła w karman i dostała wittila kowbasu
zawernutu w bumahu; wona położyła jiji na stił, wziała nożyk i stała
odmotuwat bumahu. Koły dywlućcia, aż tam chuj ta zdorowyj! Pip pluwaw,
pluwaw, czut ny zbluwaw i ćiłyj deń buło jomu toszno. Jak zhada pro te,
jak win u zubach chuja muzoływ, tak i werne bluwat. A doczka pobaczyw-
szy chuja, brosyła nożyk i wybihła z chaty od styda.
W ie d e r Knecht den Popen verfolgt hat.
Ein Pope nahm einen Arbeiter Namens Trochym in Dienst. Trochym
war ein sehr kühner Bursche, aber scheinbar war bei ihm eine Schraube los
Man schickte ihn mit einem Ochsengespann in den Wald um Holz. Trochym
spannte die Ochsen, den Grauen und den Falben ins Joch ein und fuhr in
den Wald. Er fuhr langsam ohne sich zu beeilen, und rief nur hie und da:
„Hott, hü! Grauer und Scheckiger!“ Er kam im Walde an, brachte die Ochsen
zum Stehen, spannte sie vom Wagen los und band sie an eine Eiche an, dann
ging er selber weiter, um herauszufinden, wo besseres Holz wäre und wo es
davon mehr gebe. Wie er nun das Holz hackte, stürzten inzwischen zwei
Wölfe über die Ochsen her, zerrissen, erdrosselten sie und begannen sie aufzufressen.
Sie fraßen und fraßen, bis sie sich dort auch gleich niederlegten
und einschliefen. Nachdem Trochym genug Holz gehackt, kam er zu den
Ochsen, sieh da! die waren verschwunden, nur die Knochen und die Hörner
waren zurückgeblieben. Er erblickte die liegenden Wölfe. Da nahm er sie
an den Ohren, führte sie ins Joch, spannte sie ein und begann das Holz auf-