Idazlan-sorta

Biaramon goizean, Patxi morroi zegoen etxera
zetorrela, arkitu zuen Kontxexi errotara zijoala; eta,
egun onak elkarri emanik, jarri ziran itzketan:
- Etzenuke asmatuko -esan zion Patxiknondik
eta zertatik natorren, baña esan bear dizut;
eta gero egin bedi Jaunaren borondatea. Aspalditxo
ontan zugana dijoa beti nere pensamentua, eta nola
esan eztakit zer senti detan biotzean, zutan pensatzen
jarririk, gure etorkizunaz oroitzen naizanean.
Nik nai zinduzket emaztetzat; eta, zuri au agertu
baño len, nere gurasoai zer asmo nuen esatetik
nator. Berak eman dirate beren baimena, eta orain
zuri aditzeko emen nago.
- Zer naizu nik esatea? -erantzun zion Kontxexik-.
Ezagutuko dezun bezela, zuk zure gurasoakin
egin dezuna egin bear det nik nere aitarekin;
baña ontarako lenbizi eskatu bear diot, txikitatik
erregutzen diotan Ama Birjiña Arantzazukoari,
eman dizaitala, biori konbeni bazaigu, zureganonzko
amorioa.
- Ona non daukazun -esan zion Patxik, aren
eskapularioa kolkotik atereaz-. Beti nerekin daramat
eta sekulan utziko eztet; zuk esaten nazunaz,
bere eskuetan jartzen dezu nere suertea; ala izan
bedi; baña jakin zazu, Kontxexi, au edozeiñ dala,
txikitan nere amak jarritako eta berak morroi izatera
etxetik atera nitzanean maite izateko esan ninduen
eskapulariotxo au, obira ere nerekin batera
eraman naiko detala.
Au izan zan, dudik gabe, erregu ezin geiago
samur bat Ama BiIjiñarentzat, zergatik Kontxexik,
itz oek entzun orduko, esan zion:
- Zuk maite dezu asko nere Ama Birjiña, eta
nik maite zaitut zu. O nere Ama!. .. Len eskeintzen
nizun nere maitetasuna bakarrik; baña gaurtandik
artu ta gorde zazu nerea, beste zure seme leial one-
96