Enkomputiligis Don HARLOW - JPeregrino

ĉirkaŭ ili, iom pli ol tri metrojn super la tero, sekurige ligante la finojn de la branĉoj al
la arboj per ŝnuroj, kiujn Nigra Miĥaelo sufiĉakvante provizis al li el la kargejo de la
Fuwalda.
Sur tiu kadro Clayton metis aliajn, malpli grandajn branĉojn, tute proksime unu
al la aliaj. Tiun platformon li pavimis per la grandegaj folioj de elefantorelo, kiu amase
kreskis ĉirkaŭ ili, kaj sur la foliegojn li sternigis grandan velon falditan je pluraj tavoloj.
Iom pli ol du metrojn super tio, li konstruis similan, tamen malpli pezan,
platformon por servi kiel tegmento, kaj de la flankoj de tiu li pendigis la restantan
velŝtofon kiel murojn.
Fininte, li havas komfortan nesteton, al kiu li portis iliajn kovrilojn kaj iom el la
malpli pezaj pakaĵoj.
Jam malfruis en la posttagmezo, kaj la restantajn lumajn horojn li dediĉis al
konstruado de kruda ŝtupetaro, per kiu Damo Alicia povu grimpi en sian novan hejmon.
Tra la tuta tago, la ĉirkaŭa arbaro estis plena je ekscititaj birdoj kun bunta
plumaro, kaj dancantaj, babilantoj simietoj, kiuj rigardis tiujn novajn alvenintojn kaj
ilian mirindan nestokonstruadon kun plena intereso kaj fasciniĝo.
Malgraŭ tio, ke Clayton kaj lia edzino zorge gvatadis, ili tute ne vidis pli
grandajn bestojn, sed du fojojn ili vidis siajn simietajn najbarojn veni kun kriado kaj
babilado de la apuda kresto, timigite rigardante trans la ŝultrojn, kaj evidentigante,
kvazaŭ per parolado, ke ili fuĝas ian teruraĵon, kiu kaŝe kuŝas tie.
Ĝuste antaŭ krepusko Clayton finis sian ŝtupetaron, kaj, pleniginte grandan
pelvon per akvo el la apuda rivereto, la du grimpis al la relativa sekureco de la enaera
ĉambro.
Ĉar estis tre varme, Clayton lasis la flankajn kurtenojn ĵetitaj sur la tegmenton,
kaj dum ili sidis, kiel turkoj, sur siaj kovriloj, Damo Alicia, streĉante siajn okulojn por
povi vidi en la senluman ombrojn de la arbaro, subite etendis manon kaj kaptis la
brakon de Clayton.
"Johano," ŝi flustris, "rigardu! Kio estas, ĉu homo?"
Kiam Clayton turnis la okulojn laŭ la direkto, kiun ŝi indikis, li vidis, klare
siluetitan kontraŭ la foraj ombroj, grandan formon, kiu staris rekta sur la kresto.
Dum momento ĝi staris kvazaŭ aŭskultante, kaj poste ĝi forturnis sin, malrapide,
kaj malaperis en la ombroj de la ĝangalo.
"Kio ĝi estas, Johano?"
"Mi ne scias, Alicia," li grave respondis, "estas tro senlume por vidi je tioma
distanco, kaj eble ĝi estis nura ombro kreita de la leviĝanta luno."
"Ne, Johano, se ĝi ne estis homo, ĝi estis iu grandega kaj groteska mokaĵo de
homo. Ho, mi timegas."
Li enbrakumis ŝin, flustrante al ŝiaj oreloj vortojn pri kuraĝo kaj amo.
Post nelonge, li faligis la kurtenmurojn, sekurigante ilin ĉe la arboj tiel, ke ili
estis tute ĉirkaŭitaj krom se temis pri eta aperto al la bordo.
Ĉar jam estis peĉe nigre interne de la eta nesto, ili ekkuŝis sur la kovriloj por
provi havigi al si, per dormo, iun mallongan periodon da forgeso.
Clayton kuŝis fronte al la aperto, kun fusilo kaj du revolveroj apud la mano.
Tuj post kiam ili fermis la okulojn, la timiga krio de pantero sonoris el la apuda
ĝangalo. Pli kaj pli proksimen ĝi venis, ĝis ili povis aŭdi la grandan beston ĝuste sub ili.
Dum pli ol horo ili aŭdis ĝin, flarante kaj ŝirante je la arboj, kiuj subtenis ilian
platformon, sed finfine ĝi forvagis al la marbordo, kie Clayton povis klare vidi ĝin sub
la brila lunlumo -- grandan, belegan beston, la plej grandan, kiun li iam ajn vidis.
12