Enkomputiligis Don HARLOW - JPeregrino

Pro ŝi, li estis preta rifuzi la komision, sed ŝi rifuzis permesi tion. Ŝi anstataŭe
insistis, ke li akceptu, kaj cetere, ke ŝi vojaĝu kun li.
Diversajn opiniojn pri la temo certe esprimis patrinoj kaj fratoj kaj fratinoj, kaj
onklinoj kaj gekuzoj; sed pri iliaj konsiloj, la historio silentas.
Ni scias nur, ke je iu suna maja mateno de jaro 1888, Johano, Lordo Greystoke,
kaj Damo Alicia forvelis de Dovro survoje al Afriko.
Post monato ili alvenis ĉe Freetown, kie ili dungis malgrandan velŝipeton, la
Fuwalda, kiu portos ilin al la fina celo.
Kaj tiam Johano, Lordo Greystoke, kaj Damo Alicia, lia edzino, malaperis el la
okuloj kaj la scio de la homaro.
Du monatojn post kiam ili levis la ankron kaj forveturis el la haveno Freetown,
duondeko da britaj militŝipoj estis traserĉantaj la sudan Atlantikon por ia ajn spuro de ili
aŭ de ilia ŝipeto, kaj oni preskaŭ tuj eltrovis la restaĵoj sur la bordoj de Sankta Helena,
kiuj konvinkis la tutan mondon, ke la Fuwalda sinkis kun ĉiuj vojaĝantoj; tial la serĉado
ĉesis preskaŭ antaŭ ol ĝi eĉ komencis; tamen esperoj restis en sopirantaj koroj dum
multaj jaroj.
La Fuwalda, barketo proksimume cent-tonela, estis tia ŝipo, kian oni ofte vidas
en la marborda komerco de la suda Atlantiko; iliaj ŝipanaroj konsistas el la skorio de la
maro -- nependigitaj murdintoj kaj gorĝotranĉintoj de ĉiu rasio kaj ĉiu nacio.
La Fuwalda tute ne estis escepto de tiu regulo. Ĝiaj oficiroj estis dikaj tiranoj,
malamantoj kaj malamatoj de la ŝipanoj. La ŝipestro, kvankam kompetenta maristo,
tamen brutece traktis siajn subulojn. Li konis, aŭ almenaŭ li uzis, sole du argumentojn
negocante kun ili -- biton kaj pafilon -- kaj supozeble tiu miksita homgalimatio estrata
de li komprenus nenion alian.
Tiel okazis, ke post la dua tago for de Freetown, Johano Clayton kaj lia juna
edzino vidas sur la ferdeko de la Fuwalda scenojn tiajn, kiajn ili supozis neniam
okazantaj ekster la kovriloj de marromanoj.
Matene de la dua tago forĝiĝis la unua ero en tiu ĉeno de cirkonstancoj
rezultonta je la vivo de persono ankoraŭ ne naskita, vivo neniam paralelita en la homa
historio.
Du maristoj lavadis la ferdekon de la Fuwalda, la mato deĵoris, la ŝipestro haltis
por interparoli kun Johano Clayton kaj Damo Alicia.
La maristoj retrolaboris al la grupeto, kies anoj siavice frontis for de la maristoj.
Pli kaj pli proksimen ili venis, ĝis unu el ili staris rekte malantaŭ la ŝipestro. Post
momento li estus preterironta kaj ĉi tiu stranga historio neniam estus registrita.
Sed ĝuste en tiu momento la oficiro turnis sin por forlasi Lordon kaj Damon
Greystoke, kaj tion farante, li falpuŝiĝis kontraŭ la maristo kaj sterniĝis sur la ferdekon,
renversante la akvositelon kaj trempante sin en la malpurega enhavo.
Dum momento la sceno estis ridinda -- sed nur dum momento. Elsputante
terurajn sakrojn, kun vizaĝo skarlata pro hontego kaj kolero, la ŝipestro restariĝis kaj per
batego faligis la mariston sur la ferdekon.
Tiu estis malgranda kaj ne juna, pro kio akcentiĝis la brutecon de la ago. La alia
maristo estis tamen nek malgranda nek maljuna -- grandega ursohomo kun feroca nigra
liphararo kaj taŭrokolo inter vastaj ŝultroj.
Vidante la falon de sia amiko, li ekkaŭris, kaj, graŭlante, saltis sur la ŝipestro,
faligante tiun sur la genuojn per unusola batego.
La vizaĝo de la oficiro tuj paliĝis, ĉar temis pri ribelo; kaj ribelon li jam antaŭe
renkontis kaj subpremis dum sia bruta kariero. Ne restariĝinte, li eltiris revolveron el la
poŝo kaj ne celante li pafis kontraŭ la muskolmontego, kiu turis super li; sed, kiom ajn
rapida li estis, Johano Clayton estis preskaŭ same rapida, pro kio la kuglo intencita por
4