Enkomputiligis Don HARLOW - JPeregrino

metante ĝin antaŭ ol ŝi levis la postan. Tiel ŝi antaŭenmoviĝis, kun la ventro malalta,
preskaŭ tuŝanta la tersupraĵon -- grandega kato, preta por sursalti la predon.
Nun ŝi estis nur tri metrojn for de la du nesuspektantaj ludkunuletoj -- zorge, ŝi
tiris la malantaŭajn piedojn sub la korpon; la grandaj muskoloj ondadis sub la bela
haŭto.
Tiom malalte ŝi nun kaŭris, ke ŝi ŝajnis plata sur la tero, krom se temis pri la
arko de la glata dorso kiam ĝi kuntiriĝis por salti.
Jam la vosto ne svingiĝis -- senmova kaj rekta ĝi kuŝis malantaŭ ŝi.
Momenteton ŝi paŭzis tiel, kvazaŭ ŝtoniĝinta, kaj tiam, kun terura ŝriko, ŝi
eksaltis.
Saĝa ĉasanto estis Sabor, la leonino. Por iu malpli saĝa, la sovaĝa alarmo de ŝia
feroca krio, dum ŝi saltis, ŝajne estus malsaĝaĵo, ĉar ĉu ŝi ne povus pli certe atingi siajn
viktimojn se nur ŝi silente saltus sen tiu laŭta ŝriko?
Sed Sabor bone konis la mirindan rapidecon de la ĝangalanoj kaj iliajn preskaŭ
nekredeblajn aŭdkapablojn. Por ili, la subita skrabo de unu gresero sur alia provizis
averton same efikan kiel ŝia plej laŭta krio, kaj Sabor sciis, ke ŝi ne povos tiel forte salti
sen iometa bruo.
Ŝia sovaĝa krio ne estis averto. Ŝi voĉis ĝin por rigidigi la kompatindajn
viktimojn en hororparalizo dum tio eta frakcio de momentato, kiu sufiĉos por ebligi al
ŝiaj fortaj ungoj sinki en ilian molan karnon kaj teni ilin sen espero por eskapo.
Rilate la simieton, Sabor bone rezonis. La etulo kaŭris tremante nur
momenteton, sed tiu momenteto sufiĉis por detrui lin.
Tamen, ne Tarzan, la homido. Lia vivo inter la ĝangalaj danĝeroj lernigis lin
reagi al surprizegoj kun memfido, kaj lia pli granda inteligenteco rezultigis rapideon de
mensa agado multe pli ol kapablis la simioj.
Tial la ŝriko de Sabor, la leonino, galvane vekis la cerbon kaj muskolojn de eta
Tarzan al tuja agado.
Antaŭ li kuŝis la profunda akvo de la lageto; kaj malantaŭ li, certa morto: kruela
morto sub ŝiraj ungoj kaj maĉaj dentegoj.
Tarzan ĉiam malamis la akvon, krom se temis pri rimedo por sensoifigi sin. Li
malamis ĝin ĉar li ligis ĝin kun la malvarmeco kaj malkomforto de la torentaj pluvoj,
kaj li timis ĝin pro la tondroj kaj fulmoj kaj vento, kiuj akompanis tiujn.
Lia sovaĝa patrino instruis al li eviti la profundan akvon de la lageto; cetere, ĉu
li ne mem vidis etan Nita sinki sub ĝia kvieta supraĵo antaŭ nur kelkaj semajnoj, neniam
revenonta al la tribo?
Sed el tiuj du malbonoj, lia rapida menso elektis la malpli grandan antaŭ ol la
unua noto de la ŝriko de Sabor tute frakasis la kvietecon de la ĝangalo; kaj antaŭ ol tiu
granda besto faris la duonon el sia salto, Tarzan sentis la malvarman akvon ekkovri al li
la kapon.
Li ne scipovis naĝi, kaj la akvo tre profundis; li tamen perdis neniun ereton de
tiu memfido kaj kapablivo, kiuj insignis lia homa supereco.
Li rapide ekmovis la manojn kaj piedojn, provante rampi supren, kaj, eble pli
pro hazardo ol intenco, li trovis tiun geston, kiun uzas naĝanta hundo, pro kio li post
nuraj sekundoj metis la nazon super la akvo, kaj li ekkonsciis, ke li povas teni ĝin tie,
daŭrigante tiujn gestojn, kaj ke li ankaŭ povas progresi tra la akvo.
Lin ege surprizis kaj plaĉis tiu nova kapablo-akiro, kiu estis tiel subite trudita al
li, sed mankis al li tempo por pripensi ĝin.
Li nun naĝis paralele kun la bordo, kaj tie li vidis la kruelan beston, kiu volis
kapti lin, kaŭranta sur la senmova kadavro de lia ludkunuleto.
22