Enkomputiligis Don HARLOW - JPeregrino

etaj mamuloj, birdoj, rampuloj, kaj insektoj. La nuksojn ili rompis inter siaj potencaj
makzeloj, aŭ, se tiuj tro malmolis, frakasis per batado inter rokoj.
Unu fojon, maljuna Sabor, transirante antaŭ ili, pelrapidigis ilin al la sekureco de
la pli altaj branĉoj, ĉar se ŝi estimis ilian nombron kaj iliajn akrajn dentegojn, siavice ili
egale estimis ŝian kruelan kaj potencan ferocecon.
Sur malalta branĉo sidis Tarzan, rekte super la majesta, supla korpo dum ĝi
silente puŝis sin tra la densa ĝangalo. Li ĵetis ananason kontraŭ tiun antikvan malamikon
de sia popolo. La granda besto haltis kaj, turnante sin, rigardis la mokanton super ŝi.
Kolere svingante la voston, ŝi nudigis siajn flavajn dentegojn, tordante siajn
grandajn lipojn je hida graŭlo, kiu sulkigis ŝian hirtan muzelon je segodentaj krestoj kaj
fermis ŝiajn kruelajn okulojn ĝis du mallarĝaj fendoj da kolerego kaj malamo.
Kun repuŝitaj oreloj ŝi rekte rigardis la okulojn de Tarzan de la Simioj kaj
elvoĉigis sian ferocan, akratonan defikrion. Kaj de la sekureco de sia superpendanta
branĉo la duonsimiido resendis la timigan respondon de sia popolo.
Dum momento la du silente rigardis unu la alian, kaj tiam la katego turnis sin al
la ĝangalo, kiu glutis ŝin kiel la maro glutas ĵetitan ŝtoneton.
Sed en la menson de Tarzan saltis grandioza projekto. Li mortigis la ferocan
Tublat, do ĉu li ne estas potenca batalanto? Nun li spuros la ruzan Sabor kaj simile
mortigos ŝin. Li estos ankaŭ potenca ĉasanto.
Funde de lia angla koreto batadis la granda deziro kovri al si la nudecon per
VESTAĴOJ, ĉar li jam lernis el siaj bildlibroj, ke ĉiuj HOMOJ estas tiel kovritaj, dum
SIMIETOJ kaj SIMIOJ kaj ĉiuj aliaj vivantaj estaĵoj vivis nudaj.
VESTAĴOJ do vere devas esti insigno de grandeco; la insigno de la supereco de
la HOMO super ĉiuj aliaj bestoj, ĉar certe ne povas ekzisti alia kialo porti tiujn hidaĵojn.
Antaŭ multaj lunperiodoj, kiam li estis multe malpli granda, li deziris la haŭton
de Sabor, la leonino, aŭ Numa, la leono, aŭ Ŝita, la leopardo, por kovri lian senharan
korpon, ke li ne plu similu la hidan Histan, la serpenton; sed nun li fieris pri sia glata
haŭto, ĉar tio indikis lian devenon de potenca raso, kaj la luktantaj deziroj vivi nuda por
fiere pruvi sian devenon, aŭ konformi la kutimojn de sia raso kaj porti hidan kaj
malkomfortan kompleton, reciproke cedis superecon unu al la alia.
Dum la tribo daŭrigis sian malrapidan vojon tra la arbaro post la malapero de
Sabor, la kapon de Tarzan plenigis lia grandioza ideo por mortigi sian malamikinon, kaj
dum multaj postaj tagoj li pripensis malmultan alian.
Tamen, je tiu tago li baldaŭ havis aliajn kaj pli tujajn interesojn por allogi lian
atenton.
Subite fariĝis noktomeze senlume; la sonoj de la ĝangalo ĉesiĝis; la arboj staris
senmovaj, kvazaŭ en paralizita atendado de iu granda kaj tuj okazonta katastrofo. La
tuta naturo atendis -- sed ne longe.
Mallaŭte, de distanco, venis basa, trista ĝemado. Pli kaj pli proksimen ĝi venis,
kaj samtempe pli kaj pli laŭtiĝis.
La grandaj arboj unuanime klinis sin, kvazaŭ potenca mano premas ilin al la
tero. Pli kaj pli ili kliniĝadis teren, kaj ankoraŭ aŭdeblis neniu sono krom la profunda,
terura ĝemado de la vento.
Tiam, subite, la ĝangalaj gigantoj revipis, ĵetante siajn fortikajn suprojn en
kolera kaj surdiga protesto. Vigla kaj blindiga lumo ekbrilis el la kirliĝantaj, inkecaj
nuboj superaj. La basa kanonado de muĝanta tondro elruktis sian timigan defion. Venis
la diluvo -- infero liberiĝis en la ĝangalo.
La tribo, tremetante pro la malvarma pluvo, kunkaŭris ĉe la bazoj de la grandaj
arboj. La fulmoj, saltantaj kaj brilantaj tra la nigreco, montris sovaĝe flirtantajn
branĉojn, vipantajn lianojn kaj kurbiĝantajn trunkojn.
34