Enkomputiligis Don HARLOW - JPeregrino

Ili pliparte vojaĝis sur la tero, kie tiu estis senbara, sekvante la vojon de la
grandaj elefantoj, kies vagadoj trarompas la solajn vojojn tra tiuj kunplektitaj labirintoj
de arbustoj, grimpoplantoj, certioj, kaj arboj. Kiam ili marŝis, ili tion faris per ia
ruliĝanta movado, metante la artikojn de la fermitaj manoj sur la teron kaj svingante
antaŭen siajn mallertajn korpojn.
Sed kiam la vojo kondukis tra la malaltaj arboj, ili pli rapide moviĝis, svingante
sin de branĉo al branĉo kun la lerteco de iliaj etaj kuzoj, la simietoj. Kaj la tutan
distancon Kala portis, ĉe la brusto, la mortintan bebeton.
Baldaŭ post la tagmezo ili atingis kreston, de kiu oni povis vidi la strandon, kie,
sub ili, kuŝis la dometo, kiun celis Kerĉak.
Li vidis multajn samspecanojn morti antaŭ la laŭta bruo farita de tiu eta nigra
ŝtipo en la manoj de la stranga, blanka simio, kiu loĝis en tiu mirinda loĝkaverno, kaj
Kerĉak jam brutece decidis, ke li posedu tiun mortigan ilon, kaj esploru la internon de la
mistera loĝejo.
Li ege, ege volis senti siajn dentegojn sinki en la nuko de la stranga besto, kiun li
lernis malami kaj timi, kaj pro tio, li ofte venis kun sia tribo por rekognoski, atendante
momenton, kiam la blanka simio malprudentos.
Lastatempe ili ĉesis ataki, eĉ videbligi sin; ĉar antaŭe, kiam ili faris tion, la eta
ŝtipo elmuĝis sian teruran mesaĝon de morto al iu tribano.
Hodiaŭ tute ne videblis la homo, kaj de sia gvatloko, ili povis vidi, ke la kabana
pordo staris malfermita. Malrapide, zorge, senbrue, ili trairis la ĝangalon al la kabaneto.
Ili ne graŭlis, ne kriis feroce pro kolerego -- de la nigra ŝtipeto ili lernis veni
silente, ke ili ne veku ĝin.
Antaŭen ili venis ĝis Kerĉak mem zorge ŝteliris al la pordo kaj rigardis internen.
Malantaŭ li estis du virbestoj, kaj poste Kala, kiu ĉebruste tenis la mortintan formeton.
En la loĝejo ili vidis la strangan blankan simion, kiu kuŝis duonsternite ĉe tablo,
kun la vizaĝo kaŝita inter la brakoj; kaj sur la lito kuŝis formo kovrita de velŝtofo, dum
el eta kamparana lulilo aŭdeblis la plendema kriado de bebo.
Kerĉak silente eniris, kaŭrante por ataki; kaj tiam Johano Clayton subite ekstaris
kaj frontis ilin.
Certe lin frostigis pro hororo la vido antaŭ li, ĉar tie, interne de la pordo, staris tri
virsimiegojn, dum malantaŭ ili amasis multaj aliaj; kiom, li neniam sciis, ĉar liaj
revolveroj pendis sur la fora muro apud la fusilo, kaj Kerĉak jam estis atakanta.
Kiam la reĝo-simio lasis la malrigidan formon, kiu iam estis Johano Clayton,
Lordo Greystoke, li turnis sian atenton al la lulileto; sed Kala antaŭis lin, kaj, kiam li
volis kapti la infanon, ŝi mem ekprenis ĝin, kaj antaŭ ol li povis interveni, ŝi forkuris tra
la prdon kaj ekrifuĝis en alta arbo.
Kiam ŝi levis la vivantan bebeton de Alicia Clayton, ŝi faligis la propran
mortintan en la malplenan lulilon; ĉar la krioj de la vivanto respondis la alvokon de
universala patrineco en ŝia sovaĝa brusto, alvokon, kiun ne povis silentigi la mortinton.
Alte inter la branĉoj de arbego ŝi tenis la ŝrikantan infanon ĉe la brusto, kaj
baldaŭ la instinkto same tiel reganta en tiu feroca ino kiel en la brusto de lia tenera kaj
bela patrino -- la instinkto de patrina amo -- etendis sin al la duona komprenivo de la eta
virinfano, kaj tiu kvietiĝis.
Tiam la masato fermis la gapon inter ili, kaj la filo de angla lordo kaj angla damo
mamnutris sin ĉe la brusto de Kala, la simiego.
Dume, la bestoj en la kabano singarde pristudis la enhavaĵojn de tiu stranga
loĝkaverno.
Kontenta, ke Clayton mortis, Kerĉak turnis sian atenton al la aĵo, kiu kuŝis sur la
lito, kovrita de iom da velŝtofo.
18