Enkomputiligis Don HARLOW - JPeregrino

36
Kiel bronza estaĵo, senmova kiel morto, Tarzan sidis. Sabor sube preterpasis.
Unu paŝegon pluan ŝi faris -- duan, trian, kaj tiam la silenta maŝo elĵetiĝis super ŝi.
Dum momento la disvastiĝinta maŝo pendis super ŝia kapo, kiel granda serpento,
kaj tiam, kiam ŝi rigardis supren por detekti la devenon de la sibla sono de la ŝnuro, ĝi
lokiĝis ĉirkaŭ ŝia kolo. Per rapida ektiro Tarzan fermis la maŝon ĉirkaŭ la grasa nuko,
kaj tiam li delasis la ŝnuron kaj tenis sian subtenaĵon per ambaŭ manoj.
Sabor estis kaptita.
La surprizita besto eksalte turnis sin al la ĝangalo, sed Tarzan ne intencis perdi
alian ŝnuron pro la sama kialo, kiel la unua. Li lernis pro sia sperto. La leonino faris nur
duonon de sia dua salto kiam ŝi sentis la ŝnuron streĉiĝi ĉirkaŭ la kolo; ŝia korpo entute
renversis sin en la aero, kaj kun peza frapo ŝi falis sur la dorson. Tarzan estis sekure
liginta la ŝnuron ĉe la trunko de la granda arbo, sur kiu li sidis.
Ĝis tiam lia plano perfekte sukcesis, sed kiam li ekkaptis la ŝnuron, fiksante sin
malantaŭ ingveno inter du branĉegoj, li eksciis, ke tute alia afero estis, treni tiun
fortegan, luktantan, skrapantan, mordantan, kriĉantan amason de fermuskola furiozeco
al la arbo kaj pendigi ŝin.
Maljuna Sabor pezegis, kaj kiam ŝi fiksis siajn piedegojn nenio malpli granda ol
Tantor, la elefanto, mem povus movi ŝin.
La leonino jam reatingis la vojon, de kiu ŝi povis vidi la kreinton de la
maldignaĵo, kiu trafis ŝin. Kolerege hurlante ŝi subite atakis, saltante alten al Tarzan, sed
kiam ŝi korpego frapis la branĉon, sur kiu li antaŭe staris, Tarzan jam forestis.
Li anstataŭe staris malpeze sur malpli granda branĉo ses metrojn super la
furiozanta kaptitino. Dum momento Sabor pendis duone trans la branĉo, dum Tarzan
mokis kaj ĵetis ŝtipetojn kaj branĉetojn kontraŭ ŝia neprotektata vizaĝo.
La besto baldaŭ refalis teren, kaj Tarzan rapide venis por repreni la ŝnuron, sed
Sabor nun konstatis, ke nur mallarĝa ŝnuro tenas ŝin, kaj, kaptante ĝin inter la
makzelegoj, ŝi tratranĉis ĝin antaŭ ol Tarzan povis kuntiri la maŝon je dua fojo.
Tarzan ege malkontentis. Lia bone-elpensita projekto nuliĝis, kaj tial li sidis tie,
kriante kontraŭ la muĝanta estaĵo sub li kaj moke grimacante kontraŭ ĝi.
Dum horoj Sabor paŝadis kaj repaŝadis sub la arbo; kvar fojojn ŝi kaŭris kaj
eksaltis kontraŭ la dancanta fantomo super ŝi, sed kun egala efikeco ŝi povus provi kapti
la iluzian venton, kiu murmuradis tra la arbosuproj.
Finfine Tarzan trovis la sporton teda, kaj post adiaŭa defia muĝo kaj bone ĵetita
matura frukto, kiu mole kaj gluece kovris la graŭlantan vizaĝon de lia malamikino, li
rapide svingis sin tra la arboj, tridek metrojn super la tero, kaj post nelonge trovis sin
inter la tribanoj.
Tie li rakontis detalojn de sia aventuro, kun ŝveliĝanta brusto kaj tiel granda
orgojlo, ke li tute impresis eĉ la plej fortajn malamikojn, dum Kala preskaŭ dancis pro
ĝojo kaj fiereco.
Ĉapitro 9
Homo kaj homo
Tarzan de la Simioj vivis sian sovaĝan, ĝangalan ekzistadon kun malmulte da
ŝanĝoj dum kelkaj jaroj, nur fariĝis pli forta kaj pli saĝa, kaj lernis el siaj libroj pli kaj
pli pri la strangaj mondoj, kiuj kuŝis ie ekster lia praarbaro.
Por li, la vivo neniam estis aŭ unutona aŭ malbunta. Ĉiam kapteblis Pisa, la fiŝo,
en multaj riveretoj kaj la lagetoj, kaj Sabor, kun ties ferocaj kuzinoj por ĉiam igi onin
singarda kaj plenigi per entuziasmo ĉiun momenton, kiun oni pasigas sur la tero.