Enkomputiligis Don HARLOW - JPeregrino

28
Ĉapitro 7
La lumo de la sciado
Post tempo, kiu ŝajnis eterna por la eta suferanto, tiu denove povis marŝi, kaj
ekde tiam lia resaniĝo estis tiel rapida, ke post ankoraŭ unu monato li estis tiel fortika
kaj aktiva kiel antaŭe.
Dum sia resaniĝo, li multfoje pripensadis la batalon kontraŭ la gorilo, kaj lia
unua penso estis, rehavigi al si la mirindan armileton, kiu transformis lin de
senespereble superata malfortikulo al la superulo de la granda terurulo de la ĝangalo.
Ankaŭ, li volis reiri al la kabano kaj daŭrigi siajn enketojn pri ties mirindaj
enhavaĵoj.
Do, frue en unu mateno, li ekiris je sia vojaĝo. Post mallonga serĉado li trovis la
manĝpurigitajn ostojn de la lastatempa malamiko, kaj apude, preskaŭ kaŝitaj sub la
falintaj folioj, li trovis la tranĉilon, jam ruĝan pro rusto pro ties tempopasigo apud la
grunda humideco kaj la sekiĝinita sango de la gorilo.
Ne plaĉis al li la ŝanĝo je ties antaŭe brila kaj glima supraĵo; sed ĝi restis
danĝera armilo, tia, de kia li intencis profiti, kiam ajn tio oportunis. Li pensis, ke jam li
ne forkuros de la kapricaj atakoj de maljuna Tublat.
Post ankoraŭ momento li atingis la kabanon, kaj pasis mallonga tempo antaŭ ol
li malŝlosis ĝin kaj eniris. Lia unua celo estis, prilerni la meĥanismon de la seruro, kaj
tion li faris, zorge studante ĝin dum la pordo restis malfermita; tiel li precize lernis, kiel
ĝi povas teni la pordon, kaj kiel ĝi ellasiĝis je lia tuŝo.
Li lernis, ke li deinterne fermi kaj ŝlosi la pordon, kaj tion li faris, ke li tute ne
ĝeniĝu dum sia traserĉado.
Li komencis laŭsisteman serĉadon tra la kabano; sed lian atenton baldaŭ kaptis
la libroj, kiuj ŝajne strange kaj potence influis lin, pro kio li povis atenti preskaŭ nenion
alian pro la logo de la mirinda enigmo, kiun proponis al li ilia celo.
Inter la aliaj libroj troviĝis instrulibro, kelkaj porinfanaj legolibroj,
multenombraj bildligroj, kaj vortarego. Ĉiujn li ekzamenis, sed lian atenton pleje kaptis
la bildoj, kvankam lian miron kaj plej profundan pensadon kaptis la strangaj insektetoj,
kiuj kovris la paĝojn senbildajn.
Kaŭrante super siaj suroj sur la tablosupro en la kabano konstruita de sia patro --
kun la glata, bruna, nuda korpeto klinita super la libro, kiu sterniĝis sur liaj fortaj,
sveltaj manoj, kaj kun la longa, nigra hararego pendanta ĉirkaŭ la belforma kapo, kaj
kun la brilaj, inteligentaj okuloj -- Tarzan de la simioj, eta primitivulo, prezentis bildon
plenan samtempe de patoso kaj de promeso -- alegorian formon de la praa, kiu palpas
sian vojon tra la nigra nokto de nescio al la lumo de lernado.
Lia vizaĝeto streĉiĝis pro studado, ĉar li parte komprenis, nebule kaj svage, la
rudimentojn de penso, kies destino estis, fariĝi la ŝlosilo kaj la solvo por la enigma
problemo de la strangaj insektetoj.
En la manoj estis lernolibro malfermita ĉe bildo de simieto, kiu similis lin, sed
kiun kovris, escepte manojn kaj vizaĝon, stranga, bunta pelto, ĉar tio li supozis la jakon
kaj pantalonon. Sub la bildo staris kvin insektetoj --
KNABO.
Kaj li ĵus eltrovis en la teksto sur la paĝo, ke tiuj kvin multfoje kaj samsekve
ripetiĝis.
Alian fakton li lernis -- ke ekzistas relative malmultaj unuopaj insektetoj; sed tiuj
multfoje ripetiĝis, foje sole, pli ofte kune kun aliaj.
Li malrapide turnis la paĝojn, trarigardante la bildojn kaj la tekston por ripeto de
tiu kombino K-N-A-B-O. Li baldaŭ trovis tion sub bildo de alia simieto kaj stranga