Enkomputiligis Don HARLOW - JPeregrino

82
La maristoj lasis al ni nur etan provizon da manĝaĵoj, do, ĉar ni havas nur
unusolan revolveron kun nur tri kartoĉoj, ni ne scias kiel havigi al ni viandojn, kvankam
s-ro Philander diras, ke ni povos senfine vivteni nin per la sovaĝaj fruktoj kaj nuksoj,
kiuj abundas en la ĝangalo.
Nun mi estas laca, do mi iros al mi amuza herbolito, kiun s-ro Clayton kolektis
por mi, sed mi aldonos al ĉi tiu letero tagon post tago, kiam aferoj okazos.
Ame,
Jane Porter
Por Hazel Strong, Baltimoro, Marilando, Usono
Tarzan pensante sidis dum longa tempo post kiam li finlegis la leteron. Ĝi estis
plena je tiom da novaj kaj mirindaj aferoj, ke lia cerbo turbadis dum li provis ĉion
digesti.
Do ili ne sciis, ke li mem estas Tarzan de la Simioj. Li informos ilin.
En sia arbo li jam konstruis krudan ŝirmejon el folioj kaj branĉoj, sub kiu, por
protekti kontraŭ pluvo, li metis la kelkajn trezorojn kunportitajn de la kabano. Inter tiuj
estis kelkaj krajonoj.
Li prenis unu, kaj sub la subskribo de Jane Porter li skribis:
Mi estas Tarzan de la Simioj
Li kredis, ke tio sufiĉos. Poste li remetos la leteron en la kabanon.
Rilate manĝaĵojn, pensis Tarzan, ili ne ĝeniĝu -- li provizos. Kaj tion li
plenumis.
La postan matenon Jane trovis sian perditan leteron ĝuste en la loko, de kiu ĝi
malaperis antaŭ du noktoj. Tio mistifikis ŝin; sed kiam ŝi vidis la manskribitajn vortojn
sub ŝia subskribo, ŝi sentis frosta tremo sur la spino. Ŝi montris la leteron, pli precize la
finan folion kun la subskribo, al Clayton.
"Nepenseble," ŝi diris, "ke tiu stranga estaĵo verŝajne rigardis min la tutan
tempon kiam mi skribis -- ho, ve! La nura penso tremigas min."
"Sed li certe estas amika," ŝin provis trankviligi Clayton, "ĉar li redonis vian
leteron, kaj ne proponis malbonaĵon al vi, kaj se mi ne eraras li pasintnokte lasis ĉe nia
pordo tre substancan indikon pri sia amikeco, ĉar mi tie ĵus trovis la kadavron de apro
kiam mi eliris."
Poste, pasis preskaŭ ne tago kiu ne venigis sian oferaĵon de predo aŭ alia
manĝaĵo. Foje temis pri juna cervo, foje kvanto da stranga, kuirita manĝaĵo --
kasavokukoj ŝtelitaj de la vilaĝo de Mbonga -- aŭ apro, aŭ leopardo, unu fojon leono.
Por Tarzan, estis la plej granda plezuro de la vivo, ĉasi viandojn por tiuj
fremduloj. Ŝajnis al li, ke neniu surtera lezuro kompareblis kun laborado por la bonfarto
kaj protekto de la bela blankulino.
Iam li eniros la bivakejon en la taglumo kaj interparolos kun tiuj homoj pere de
la insektetoj, kiujn konis kaj ili kaj Tarzan.
Sed li trovis malfacile venkebla la timemon de la arbara sovaĝulo, kaj tial tago
sekvis tagon sen plenumo de liaj bonaj intencoj.
La grupo en la bivakejo, aŭdaciĝintaj pro familiareco, pli kaj pli foren vagis en
la ĝangalon por serĉi nuksojn kaj fruktojn.
Pasis preskaŭ ne unu tagon, en kiu profesoro Porter ne forvagis, en sia
malatentema indiferenteco, al la makzeloj de la morto. S-ro Samuel T. Philander, homo
neniam vere fortika, fariĝis nura ombro de ombro pro la senĉesaj ĉagrenoj kaj mensaj
perturboj rezultantaj de liaj heraklaj streboj gardi la profesoron.
Pasis monato. Tarzan finfine decidis viziti la bivakejon en taglumo.