Enkomputiligis Don HARLOW - JPeregrino

50
Streĉante por proksimigi la simio-homon, li celis la gorĝon de Tarzan per siaj
makzelegoj, sed la tendenecaj fingroj de la juna lordo atingis tiun de Kerĉak antaŭ ol la
kruelaj dentegoj povis kapti la glatan brunan haŭton.
Tiel ili luktis, la unu por premdetrui la vivon de la kontraŭanto per tiuj teruraj
dentegoj, la alia por fermi por ĉiam la aertubon forte tenatan dum li fortenis la graŭlanta
buŝo.
La pli granda forteco de la simio estis malrapide venkanta, kaj la dentegoj de la
streĉiĝanta besto estis ne pli ol centimetron de la gorĝo de Tarzan, kiam, ektremante, tiu
granda korpo momente rigidiĝas kaj tiam malrigide falis teren.
Mortiĝis Kerĉak.
Eltirinte tiun tranĉilon, kiu tiom ofte faris lin majstro de multe pli grandaj
muskoloj ol la propraj, Tarzan de la Simioj metis sian kolon sur la nukon de la venkita
malamiko, kaj denove kaj laŭte sonoris tra la arbaro la feroca, sovaĝa krio de la
venkinto.
Kaj tiel la juna Lord Greystoke fariĝis reĝo de la Simioj.
Ĉapitro 12
Homa rezono
Unu en la tribo de Tarzan kontestis lian aŭtoritatecon; temis pri Terkoz, filo de
Tublat, sed tiu tiom timis la akran tranĉilon kaj la mortigajn sagojn de la nova reganto,
ke li manifestis sian kontraŭecon nur per etaj malobeoj kaj agaceta konduto; Tarzan
tamen sciis, ke tiu nur atendis la okazon por kaperi de li la regadon per ia perfida bato,
kaj tial li ĉiam gardis sin kontraŭ surprizo.
Dum monatoj la vivo de la bandeto daŭris same kiel antaŭe; nur la pli granda
intelekto de Tarzan, kaj lia ĉasista lerteco, servis kiel rimedo por provizi al ili pli abunde
ol iam ajn antaŭe. La plimultaj do estis pli ol kontentaj pri la ŝanĝo de regantoj.
Tarzan nokte gvidis ilin al la kampoj de la nigruloj, kaj tie, avertite de la supera
saĝeco de ilia tribestro, ili manĝis nur tiom, kiom ili bezonis, nek detruis kion ili ne
povis manĝi, kion kutimas fari Manu, la simieto, kaj la plimultaj simioj.
Sekve, kvankam la nigruloj koleris pri la senĉesa priŝtelado de siaj kampoj, ili
tamen ne perdis kuraĝon pri siaj penoj kultivi la terenon, kio certe okazus se Tarzan
permesus al sia popolo laŭvole ruinigi la plantejon.
Dum tiu periodo Tarzan multfoje vizitis nokte la vilaĝon, kie li ofte renovigis
sian provizon de sagoj. Li baldaŭ rimarkis la manĝaĵojn, kiu ĉiam staris piede de la
arbo, kiu estis lia avenuo trans la palisaron, kaj postnelonge li komencis manĝi tion,
kion la nigruloj lasis tie..
Kiam la konsternitaj sovaĝuloj rimarkis, ke la manĝaĵoj dumnokte malaperas,
ilin plenigis timego, ĉar estas unu afero, elmeti manĝaĵojn por kontentigi dion aŭ
diablon, sed tute alia afero, kiam la spirito efektive eniras la vilaĝon kaj manĝas ĝin. Tio
neniam antaŭe okazis, kaj ĝi nebuligis ilian superstiĉajn mensoj per ĉiaspecaj necertaj
timoj.
Kaj tio ne estis la tuto. La periodaj malaperoj de iliaj sagoj, kaj la strangaj ŝercoj
okazigitaj de nevideblaj manoj, ĉio tiom konsternis ilin, ke la vivo fariĝis terura ŝarĝo
en ilia nova hejmo, kaj tiutempe Mbonga kaj liaj subĉefoj komencis diskuti forlasi la
vilaĝon kaj serĉi situon pli profunde en la ĝangalo.
La nigraj batalantoj baldaŭ komencis penetri pli kaj pli profende en la koron de
la arbaro dum ĉasado, serĉante situon por nova vilaĝo.