Enkomputiligis Don HARLOW - JPeregrino

Kontraŭ li trans la apertejeto staris Horta, la apro, kun mallevita kapo kaj
ŝaŭmomakulitaj dentegoj, preta por ataki.
Tarzan mirante rigardis la strangan estaĵon sub li -- forme tiom simila al li,
tamen tiom malsama je vizaĝo kaj haŭtkoloro. Liaj libroj portetis la NEGROn, sed kiom
malsamis la plata, morta presaĵo de ĉi tiu glata ebona estaĵo, kiu vivoplene pulsadis.
Dum la viro staris tie kun streĉita kordo, Tarzan rekonis en li ne tiom la
NEGROn kiel la ARKPAFISTOn de la bildlibro --
A -- Arkpafisto
Mirinde! Tarzan preskaŭ rivelis sin pro la profunda ekscitiĝo de tiu eltrovo.
Sed aferoj subaj komencis plenumiĝi. La tendenoplena nigra brako longe retiris
la sagon; Horta, la apro, atakis, kaj tiam la nigrulo delasis la venenan sageton, kaj
Tarzan vidis ĝin flugi, rapide kiel penso, por ekloĝi en la hirta nuko de la apro.
La sago ĵus ĵetiĝis el la pafarko kiam Kulonga pretigis alian, sed Horta, la apro,
tiel rapide atingis lin, ke mankis al li tempo por pafi ĝin. La nigrulo unusalte entute
transsaltis la alkurantan beston, kaj turnante sin kun nekredebla rapideco li plantis duan
sagon en la dorso de Horta.
Tiam Kulonga ensaltis apudan arbon.
Horta rade turnis sin por ankoraŭfoje ataki la malamikon; dekon da paŝoj li faris,
tiam stumblis kaj falis sur la flankon. Dum momento liaj muskoloj konvulsie streĉiĝis
kaj malstreĉiĝis, tiam li kuŝis senmove.
Kulonga saltis malsupren de la arbo.
Per tranĉilo pendinte ĉe sia flanko, li detranĉis kelkaj grandajn pecojn de la
korpo de la apro; kaj meze de la vojo li konstruis fajron, kuirante kaj ĝissate manĝante.
La ceteraĵon li lasis kie ĝi falis.
Tarzan estis interesita spektanto. En lia sovaĝa brusto feroce brulis la deziro
mortigi, sed eĉ pli granda estis lia deziro lerni. Li provizore sekvos tiun sovaĝan estaĵon,
kaj ekscios de kie li venis. Li povos trankvile mortigi tiun poste, kiam la pafarko kaj
mortigaj sagoj estos demetitaj.
Kiam Kulonga finis sian bankedon kaj malaperis preter apuda kurbo de la vojo,
Tarzan silente falis al la grundo. Per sia tranĉilo li tondis multajn striojn de viando de la
kadavro de Horta, sed li ne kuiris tiujn.
Li ja vidis fajron, sed nur kiam Ara, la fulmo, detruis iun grandan arbon. Lin ege
surprizis tio, ke iu ajn ĝangala estaĵo povus krei la flavruĝajn dentojn, kiuj voras lignon
kaj lasas nenion krom pulvoron; kaj li tute ne komprenis, kial la nigra batalanto aĉigis
sian bongustegan bankedon, plonĝigante ĝin en la detruantan varmegecon. Eble Ara
estas iu amiko, kun kiu la Arkpafisto dividas sian manĝon.
Ĉiuokaze, Tarzan ne aĉigos bonan viandon tiel stulte; li do forvoris grandan
kvanton de la kruda viando, enterigante la ceteron de la kadavro apud la vojo, kie li
revenante povos trovi ĝin.
Kaj tiam Lordo Greystoke viŝis la graskovritajn fingrojn sur la nudaj suroj kaj
rekomencis spuri Kulongan, filon de Mbonga, la reĝo; samtempe, en fora Londono, alia
Lordo Greystoke, la pli juna frato de la patro de la vera Lordo Greystoke, resendis siajn
kotletojn al la ĉefkuiristo de la klubo ĉar ili estis subkuiritaj, kaj, fininte sian bankedon,
li trempis siajn fingropintojn en pelvo da aroma akvo kaj sekigis ilin per neĝe blanka
damasko.
La tutan tagon Tarzan sekvis Kulongan, ŝvebante super li inter la arboj kiel iu
malica fantomo. Ankoraŭ du fojojn li vidis tiun ĵeti siajn detruajn sagojn -- unu fojon
kontraŭ Dango, la hieno, kaj denove kontraŭ Manu, la simieto. Ambaŭfoje la besto
preskaŭ tuj mortis, ĉar la veneno de Kulonga estis tre freŝa kaj tre mortigiva.
40