Enkomputiligis Don HARLOW - JPeregrino

8
Tiam Clayton ekklinis sin kaj levis ĝin. Ĝi estas malpura blanka papero malglate
faldita al ĉifona kvadrato. Malferminte ĝin, ili trovis krudan mesaĝon preskaŭ nelegeble
skribitan, evidente nekutima tasko por la verkinto.
Traduko montris ĝin averto al gesinjoroj Clayton, ke ili ne raportu la malaperon
de la revolveroj kaj ne ripetu la informon de la maljuna maristo -- ke ili detenu sin, aŭ
mortu.
"Mi supozas, ke ni bonkondutos," Clayton diris, kontraŭvole ridetante. "Ni
povos nur sidi kaj atendi."
Ĉapitro 2
La sovaĝa hejmo
Kaj ili ne estis devigataj longe atendi, ĉar la postan matenon, kiam Clayton
elvenis sur la ferdekon por sia kutima antaŭmatenmanĝa promeno, ekaŭdiĝis pafo, kaj
alia, kaj alia.
Liajn plej terurajn timojn konfirmis la sceno, kiu vidiĝis. La etan nodon da
oficiroj frontis la tuta miksa ŝipanaro de la Fuwalda, kaj pinte staris Nigra Miĥaelo.
Je la unua pafaro de la oficiroj, la ŝipanoj kuris al ŝirmejoj, kaj de kaŝpunktoj
malantaŭ mastoj, kajuto kaj ĉambretoj ili respondis al la pafado de la kvinopo
reprezentanta la malamatan aŭtoritaton de la ŝipo.
Du el ili jam falis antaŭ la revolvero de la ŝipestro. Ili kuŝis kie ili falis inter la
batalantoj. Sed tiam la mato sterne plonĝis antaŭen, kaj je komandokrio de Nigra
Miĥaelo la ribelantoj atakis la ceteran kvaron. La ŝipanoj sukcesis havigi al si nur ses
pafarmilojn, do la plimultaj portis boathokojn, hakilojn, tomahakojn kaj prizilojn.
La ŝipestro jam malŝargis sian revolveron kaj estis reŝarganta ĝin kiam okazis la
ekatako. La pafilo de la submato ŝtopiĝis, do nur du armiloj kontraŭis la ribelantojn,
kiam tiuj pelmelis al la oficiroj, kiuj komencis cedi antaŭ la furioza alkurego de la
subuloj.
Ambaŭ grupoj terure sakris kaj blasfemis; tio, kun la knaloj de la armiloj kaj la
krioj kaj ĝemoj de la vunditoj, ŝajnigis la ferdekon de la Fuwalda frenezulejo.
Antaŭ ol la oficiroj sukcesis retreniri dekon da paŝoj, la ŝipanoj atingis ilin.
Hakilo en la manoj de dika nigrulo fendis la ŝipestron de frunto ĝis mentono, kaj post
momento la ceteraj estis jam falintoj: mortintaj aŭ vunditaj pro dekoj da bategoj kaj
kugloj.
Rapida kaj sangoza estis la laboro de la ribelantoj de la Fuwalda, kaj tra la tuto
Johano Clayton staris, senzorge apogante sin ĉe traireja muro, penseme pufante je sia
pipo kvazaŭ li spektus indiferentan kriketludon.
Kiam la fina oficiro falis, li decidis, ke jam temp está, ke li revenu al sia edzino,
ke kelkaj ŝipanoj ne trovu ŝin sola.
Kvankam extere trankvila kaj seninteresa, interne Clayton estis maltrankvila kaj
ekscitita, ĉar li timis pri la sekureco de sia edzino pro tiuj needukitaj duonbrutuloj, en
kies manojn la sorto tiel senkompate ĵetis ilin.
Kiam li turnis sin por malsupreniri laŭ la ŝtupetaro, lin surprizis vidi la edzinon,
starantan sur la ŝtupoj preskaŭ ĉe lia flanko.
"Kiom longe vi staras tie, Alicia?"
"Jam de la komenco," ŝi respondis. "Kiel terure, Johano, Ho, kiel terure! Kion ni
rajtas esperi de tiaj homoj?"
"Matenmanĝon, mi esperas," li respondis, per kuraĝa rideto provante forigi ŝiajn
timojn.