Enkomputiligis Don HARLOW - JPeregrino

kaj ĝangalo kaj stepo; do post la unua monato kelkaj el la birdoj eĉ kuraĝis akcepti
manĝaĵetojn el la amikaj manoj de gesinjoroj Clayton.
Unu posttagmezon, dum Clayton prilaboris aldonan parton de la kabano, ĉar li
intencis konstrui kelkajn pliajn ĉambrojn, pluraj el iliaj groteskaj amiketoj ŝrike kaj
riproĉade alvenis tra la arbaro de la kresto. Eĉ fuĝante, ili time retrorigardis, kaj finfine
ili haltis apud Clayton, ekscitite babilante al li kvazaŭ por averti lin pri alvenonta
danĝero.
Li fine vidis ĝin, tiun, kiun tiom timis la simietoj -- la hombeston, kiun
gesinjoroj Clayton foje vidis.
Duonstare ĝi venis tra la ĝangalo, foje metante la pugnodorsojn sur la teron --
granda homoida simiego, (1) kaj, alproksimiĝante, ĝi elgorĝigis basajn graŭlojn kaj,
foje, bojon.
Clayton staris iom for de la kabano, veninte por faligi arbon aparte perfektan por
la konstruado. Fariĝinte iomete malprudenta pro monatoj da seninterrompa sekureco,
dum kiu periodo li tute ne vidis danĝerajn bestojn dum la taglumo, li lasis siajn fusilojn
kaj revolverojn en la kabaneto, kaj nun, vidante la simiegon, kiu ŝoviĝis tra la veproj
rekte al li, kaj de direkto kiu efektive malebligis eskapon, li sentis svagan
frostotremeton sur la spino.
Li sciis, ke, armite nur per hakilo, li preskaŭ ne povos defendi sin kontraŭ tiu
feroca monstro -- kaj Alicia; ho, Dio, li pensis, kio poste okazos ĉe Alicia?
Ekzistis tamen ŝanceto atingi la kabanon. Li turnis sin kaj kuris al ĝi,
alarmkriante al la edzino, ke ŝi enkuru kaj fermu la pordegon se la simio malebligos lian
retreton.
Damo Greystoke estis sidanta iomete for de la kabano, kaj, aŭdante lian krion, ŝi
levis la rigardon kaj vidis la simion salti, nekredeble rapide je tiel granda kaj mallerta
besto, por interkapti Clayton.
Ŝi suflorkrie resaltis al la kabano, kaj, enirante, faris retrorigardon, kiu
terurplenigis ŝian animon, ĉar la bruto jam intervenis antaŭ ŝia edzo, kiu nun staris,
nekapabla eskapi, tenante la hakilon kaj preta svingi ĝin kontraŭ la koleregan beston,
kiam tiu finatatakos.
"Fermu kaj riglu la pordon, Alicia," kriis Clayton. "Mi povos finigi tiun per mia
hakilo."
La simio estis granda virbesto, cent-kvindek-kilograma. Ties kruelaj, proksimaj
okuloj glimis pro malamo desub la hirtaj brovoj, kaj la grandaj pikdentegoj nudis je
hororiga graŭlo kiam li paŭzis antaŭ la predulo.
Trans la ŝultro de la brutulo, Clayton povis vidi la sojlon de la kabano, nur dudek
paŝojn for, kaj lin inundis ondego da hororo kaj timo kiam li vidis elveni sian junan
edzinon, armitan de unu el liaj fusiloj.
Ĉiam ŝi timis pafilojn, kaj rifuzis eĉ tuŝi ilin, sed nun ŝi alkuris la simion,
montranta la timomankon de leonino, kiu protektas siajn idojn.
"Reiru, Alicia," kriis Clayton, "pro Dio, reiru."
Sed ŝi rifuzis atenti, kaj ĝuste tiam la simio atakis, kaj Clayton ne povis plu
paroli.
La viro tutforte svingis la hakilon, sed la fortega brutulo ekkaptis ĝin en siaj
teruraj manoj, kaj, ŝirante ĝin el la teno de Clayton, forĵetis ĝin flanken.
Sendefende graŭlante, li saltis al sia sendefenda viktimo, sed antaŭ ol la dentegoj
atingis la sopiratan nukon, ekknalis, kaj kuglo eniris la dorson de la simio inter la
ŝultroj.
14