Enkomputiligis Don HARLOW - JPeregrino

20
Ĉirkaŭvaginte la regionon dum iom da tempo, ili reiris al la pli densaj arbaroj kaj
la pli alta tereno, de kiu ili venis.
Kala eĉ ne unu fojon elarbiĝis kun sia adoptita bebo, sed nun Kerĉak alvokis, ke
ŝi devenu al la ceteraj, kaj, ĉar lia voĉo tute ne koleris, ŝi malpeze faladis de branĉo al
branĉo kaj aliĝis la ceterajn dum la hejmenirado.
Tiujn simiojn, kiu provis kontroli la strangan bebon de Kala, ŝi repelis per nudaj
dentegoj kaj basaj, minacaj graŭloj, kune kun avertovortoj.
Kiam ili certigis al ŝi, ke ili tute ne intencis damaĝi la infanon, ŝi permesis, ke ili
proksimiĝu, sed rifuzis permesi, ke ili tuŝu ŝian prizorgaton.
Estis kvazaŭ ŝi sciis, ke tiu ŝia bebo estas malfortika kaj delikata, kaj timis, ke la
malĝentilaj manoj de ŝiaj amikoj eble vundos la etulon.
Unu alia afero, kiun ŝi faris, kaj kiu malhelpis ŝin dum la vojaĝado. Memorante
la morton de la propra etulo, ŝi zorge tenis la novan bebon, per unu mano, kiam ajn ili
marŝadis.
La aliaj gejunuloj rajdis sur la dorsoj de la patrinoj; iliaj braketoj zorge tenis la
harajn nukojn antaŭ si, dum iliaj kruroj tenis forte sub la akseloj de la patrinoj.
Ne tiel ĉe Kala; ŝi tenis la etan formon de la eta Lordo Greystoke ĉe la brusto,
kie la etaj manoj kaptis la longan nigran hararon, kiu kovris tiun parton de ŝia korpo. Ŝi
jam vidis unu infanon fali de la dorso al terura morto, kaj ŝi rifuzis endanĝerigi la jenan.
Ĉapitro 5
La blanka simio
Kala tenere mamnutris sian orfeton, silente scivolante, kial ĝi ne gajnas fortecon
kaj lertecon same kiel la simietoj de aliaj patrinoj. Preskaŭ unu jaro jam pasis de kiam la
etulo venis al ŝi antaŭ ol li povis senhelpe marŝi, kaj rilate la grimpadon -- nu, kiom
stulta li estis!
Kala iam diskutis sian junan esperindulon kun la pliaĝaj inoj, sed neniu el ili
povis kompreni, kiel infano povus esti tiom malrapida kaj nekapabla, lernante prizorgi
sin. Ĝi eĉ ne povis trovi manĝaĵojn sed helpo, kaj jam pasis pli ol dekdu lunperiodoj
post kiam Kala trovis ĝin.
Se ili estus sciintaj, ke la infano jam vidis dektri lunperiodojn antaŭ ol ĝi
ekposediĝis de Kala, ili certe opinius ĝian kazon absolute senespere, ĉar la etaj simioj de
ilia tribo jam atingis post du-tri lunperiodoj etapon, kiun atingis la fremduleto nur post
dudek-kvin.
Tublat, la edzo de Kala, estis ege malkontenta, kaj, se la ino ne estus zorge
gvatinta, certe malaperigus la infanon.
"Neniam li fariĝos simiego," tiu argumentis. "Ĉiam vi devos porti kaj protekti
lin. Kian profiton li portos al la tribo? Nenian -- li estos nura ŝarĝo.
"Ni lasu lin, kviete dormantan inter la alta greso, ke vi nasku aliajn kaj pli fortajn
simiojn por gardi nen en la maljunaĝo."
"Neniam, Rompita Nazo," respondis Kala. "Se mi devos por ĉiam porti lin, tiel
do estu."
Kaj tiam Tublat iris al Kerĉak por insisti, ke tiu uzu sian aŭtoritatecon ĉe Kala,
kaj trudu al ŝi forlason de la eta Tarzan, kiun nomon ili donis al la eta Lordo Greystoke -
- ĝia signifo estis "Blanka Haŭto".
Sed kiam Kerĉak parolis al ŝi pri tio, Kala minacis, ke ŝi forlasos la tribon se ili
ne lasos ŝin en paco kun la infano; kaj, ĉar tiu estas unu el la fundamentaj rajtoj de
ĝangalanoj, se ili sentas malkontentecon inter la propra popolo, ili poste ne ĝenis ŝin,
ĉar Kala estis bela, fortika juna ino, kaj ili ne volis perdi ŝin.