Enkomputiligis Don HARLOW - JPeregrino

Kerĉak, kaptinte klabegon el la amaso, kiu tiucele kuŝis apude, furioze ĵetis sin
kontraŭ la mortinta simio, bategante la kadavron, samtempe eligante la graŭlojn kaj
kriojn de batalo. Nun kreskis la bruo de la tamtamego, kaj ankaŭ la ofteco de la bategoj,
kaj la batalantoj, poe alproksimiĝante la viktimon de la ĉaso kaj liverante bategon de la
klabo, aliĝis la frenezan peladon de la Danco de Morto.
Tarzan troviĝis meze de tiu sovaĝa, salteganta hordo. Lia bruna, ŝvitanta,
muskola korpo, glimanta en la lunlumo, suple kaj gracie brilis inter la malpuraj,
mallertaj kaj harkovritaj brutoj ĉirkaŭantaj lin.
Neniu estis pli ŝtelira en la mima ĉaso, neniu pli feroca ol li dum la sovaĝa
feroceco de la atako, neniu tiel alte saltis en la aeron dum la Danco de Morto.
Dum la brua kaj rapideco de la tamtambatoj kreskis, la dancantoj verŝajne
ebriiĝis pro la sovaĝa ritmo kaj la sovaĝaj hurloj. Plimultiĝis iliaj saltoj kaj saltegoj,
salivo gutis de iliaj nudaj dentegoj, kaj ŝaŭmo makulis iliajn lipojn kaj brustojn.
Duonan horon tiu stranga danco daŭris, ĝis, je signalo de Kerĉak, ekĉesiĝis la
bruo de la tamtamego kaj la tamtamantinoj rapide forkuris tra la vico de dancantoj ĝis la
ekstera rando el kaŭrantaj spektantoj. Tiaj, unuanime, la viroj ĵetis sin kontraŭ la aĵo,
kiun iliaj foregaj batoj jam amase pulpigis.
Karno malofte atingis iliajn makzelojn laŭ satigaj kvantoj, do taŭga fino por tiu
sovaĝa ceremonio estis la gusto de freŝe mortigita viando, kaj ili nun turnis sian atenton
al la vorado de la mortinta malamiko.
Dentegoj puŝiĝis en la kadavron, por forŝiri grandajn amasojn; la plej potencaj
simiegoj havigis al si la plej bongustajn pecojn, dum la malpli potencaj devis cirkuli
ĉirkaŭ la ekstera rando de la luktado, graŭle atendante okazon trapuŝi sin kaj ekkapti
perditan peceton aŭ forŝteli restantan oston antaŭ ol ĉio malaperos.
Tarzan, pli ol la simioj, deziris kaj bezonis karnon. Deveninte de raso da
viandovorantoj, neniam en sia vivo, li pensis, li satigis sian apetiton por bestodevena
nutraĵo; kaj nun lia lertmova korpeto travermis la amason da luktantaj, ŝirantaj simioj,
penante havigi al si parton, kiun lia forteco ne kapablus gajni por li.
Ĉe lia flanko pendis la ĉastranĉilo de lia nekonata patro, en ingo, kiun li mem
kreis kopie de unu, kiun li vidis inter la bildoj de liaj trezorlibroj.
Li finfine atingis la rapide malaperantan feston, kaj per sia akra tranĉilo li
detondis porcion pli grandan ol li esperis, tutan harkovritan antaŭbrakon, kie ĝi
etendiĝis sub la piedoj de la potenca Kerĉak, kiu estis tiom okupita je la reĝa rajto
ŝtopmanĝi sin, ke li ne rimarkis tiun agon de lèse majesté.
Do eta Tarzan tordiĝis elsub la batalanta amaso, tenante sian teruran premion ĉe
la brusto.
Inter tiuj, kiuj sensukcese cirkulis ĉe la rando de la bankedantoj, troviĝis maljuna
Tublat. Li estis inter la unuaj por manĝi, sed retiriĝis kun granda porcio por kviete
manĝi; nun li reiris por alia porcio.
Tiam li rimarkis Tarzanon dum la knabo elvenis elsub la skrapanta,
kunpuŝiĝanta simiamaso, kun tiu harkovrita antaŭbrako tenata firme ĉe lia korpo.
La etaj, kunproksimaj, vejnoplenajaj, porkecaj okuloj de Tublat ĵetis kruelajn
malamoglimojn kiam ili trafis la celon de lia malŝatego. Ankaŭ en ili vidiĝis avideco
por la bongustaĵon, kiun portis la knabo.
Sed Tarzan same rapide rimarkis sian arĥmalamikon, kaj, diveninte la intencon
de la granda besto, li lerte forsaltis al la inoj kaj idoj, esperante kaŝi sin inter ili. Tublat
tamen proksime sekvis lin, kaj li ne havis okazon por serĉi kaŝlokon, sed ekkonsciis, ke
nur malfacile li entute povos eskapi.
32