Enkomputiligis Don HARLOW - JPeregrino

Pli aktualaj bezonoj instigis lin, ĉar lia sago-provizo jam elĉerpiĝis, kaj necesis,
ke li iru al la vilaĝo de la nigruloj por renovigi ĝin.
Frue je la posta mateno li ekiris, kaj, rapide irante, li antaŭtagmeze alvenis ĉe la
senarbejo. Li denove situiĝis en la granda arbo, kaj, same kiel antaŭe, li vidis la virinojn
sur la kampoj kaj la vilaĝan straton, kaj rekte sub si la kaldronon da bobelanta veneno.
Dum horoj li atendis konvenan momento por nevidate salti malsupren kaj havigi
al si la sagojn, por kiuj li venis; sed nenio nun okazis por forvoki la vilaĝanojn de iliaj
hejmoj. La tago daŭris, kaj ankoraŭ Tarzan de la Simioj sidis super la nesuspektanta
virino ĉe la kaldrono.
La kampolaboristoj baldaŭ revenis. La ĉasintaj batalantoj elarbariĝis, kaj, kiam
ĉiujn jam ĉirkaŭis la palisaro, oni fermis kaj baris la pordegojn.
Multaj kuirpotoj nun evidentis tra la vilaĝo. Antaŭ ĉiu ĥato, virino prezidis super
bolanta stufaĵo, dum bananujaj kuketoj kaj kasavaj pudingoj ĉie videblis.
Subite aŭdiĝis krio de la limo de la senarbejo.
Tarzan ekrigardis.
Temis pri grupo da ĉasintoj malfrue revenintaj de la nordo, kaj inter si ili
duontrenis, duonportis baraktantan beston.
Kiam ili alproksimiĝis al la vilaĝo, oni malfermis la pordegojn por enlasi ilin,
kaj tiam, kiam la vilaĝanoj vidis la viktimon de la ĉaso, al la ĉielo hurliĝis sovaĝa krio,
ĉar tiu ĉasito estis homo.
Dum li estis trenita, ankoraŭ rezistante, al la vilaĝa strato, la virinoj kaj geknaboj
atakis lin per bastonoj kaj ŝtonoj, kaj Tarzan de la Simioj, juna kaj sovaĝa ĝangala
besto, scivolis pri la kruela brutaleco de sia propra speco.
Inter la ĝangalanoj, nur Ŝita la leopardo torturis sian predon. La etiko de ĉiu alia
besto garantiis rapidan kaj kompatan morton al la viktimoj.
El siaj libroj Tarzan jam lernis nur disajn fragmentojn de homaj kutimoj.
Sekvante Kulongan tra la arbaro, li atendis trovi metropolon kun strangaj
surradaj domoj, kiuj elpufadas nubojn de nigra fumo el arbego elstaranta el la tegmento
de unu el ili -- aŭ maron kovritan de grandegaj flosantaj konstruaĵoj, kiuj, li sciis, portis
nomojn kiel "ŝipoj" kaj "boatoj" kaj "vaporŝipoj" kaj "flosaĵoj".
Lin ege seniluziigis la povra vilaĝeto de la nigruloj, kaŝiĝinta en lia ĝangalo, sen
unusola domo tiel granda kiel lia propra kabano apud la fora strando.
Evidentis al li, ke tiuj homoj estis pli malbonaj ol liaj simioj, kaj estis same tiel
sovaĝaj kaj krueloj kiel Sabor mem. Tarzan komencis malestimi sian propran specon.
Nun ili ligis la povran viktimon ĉe granda fosto apud la vilaĝa centro, rekte
antaŭ la ĥato de Mbonga, kaj tie ili starigis dancantan, hurlantan rondon da batalantoj
ĉirkaŭ li, pululantan per brilantaj tranĉiloj kaj minacantaj lancoj.
En pli larĝa rondo kaŭris la virinoj, kriantaj kaj tamtamantaj. Tio memorigis al
Tarzan pri la DumDumo, kaj tial li sciis, kio okazos. Li scivolis, ĉu ili saltos sur sian
predon dum ĝi ankoraŭ vivas. La Simioj ne kondutis tiel.
La rondo da batalantoj ĉirkaŭ la timeganta kaptito pliproksimiĝis al la predo
dum ili sovaĝa dancaĉis je la freneziga muziko de la tamtamoj. Post nelonge lanco
etendiĝis kaj piketis la viktimon. Jen la signalo por ankoraŭ kvindek.
Okulojn, orelojn, brakojn kaj krurojn oni trapikis; ĉiu centimetro de la povra,
tordiĝanta korpo kiu ne kovris vivnecesan organon fariĝis celo de la kruelaj lancistoj.
Ĝoje hurlis la virinoj kaj infanoj.
La batalantoj, anticipante la okazonta festo, lekis siajn hidajn lipojn, kaj
konkuris inter si laŭ la sovaĝeco kaj fieco de la kruelaj maldignaĵoj, per kiuj ili torturis
la ankoraŭ konscianta kaptito.
46