Enkomputiligis Don HARLOW - JPeregrino

Armiloj pendis ĉe la muroj -- longaj lancoj, strangformaj tranĉiloj, kelkaj
mallarĝaj ŝirmiloj. Meze de la ĉambro estis kuirpoto, kaj ĉe la fora flanko -- amaso da
sekaj herboj kovritaj de teksitaj matoj, kiuj evidente servis al la posendantoj kiel litoj
kaj litkovriloj. Sur la planko kuŝis kelkaj homaj kranioj.
Tarzan de la Simioj palpis ĉiun aĵon, pesis la lancojn, flaris ilin, ĉar li grandparte
"vidis" per la sentiva kaj edukita nazo. Li decidis posedi unu el tiuj longaj, pintaj
bastonoj, sed ĉifoje li ne povos akiri unu el ili, pro la sagoj, kiujn li intencis forporti.
Prenante ĉiun aĵon de la muroj, li lokigis ĝin en amaso meze de la ĉambro. Supre
de ĉio li metis la kuirpoton, renversitan, kaj supre de tio li kuŝigis unu el la rikanantaj
kranioj, sur kiu li fiksis la plumkronon de la mortinta Kulonga.
Tiam li retiris sin, rigardis sian laboron, kaj rikanis. Tarzan de la Simioj ĝuis
ŝercon.
Sed nun li aŭdis, de ekstere, la bruon de multaj voĉoj, kaj longajn funebrajn
hurlojn, kaj laŭtan kriadon. Li estis surprizita. Ĉu li restis tro longe? Li rapide antingis la
sojlon kaj rigardis laŭ la vilaĝa strato al la vilaĝa enirejo.
La indiĝenoj estis ankoraŭ nevideblaj, sed li povis facile aŭdi ilin alproksimiĝi
trans la agrojn. Certe ili jam tre proksimis.
Li fulme transsaltis la sojlon al la amaso da sagoj. Kolektante tiom, kiom li povis
porti sub unu brako, li piedbate renversis la bolantan kaldronon, kaj malaperis en la
foliaron ĝuste kiam la unua el la revenantaj indiĝenoj trairis la pordegon ĉe la fora
ekstremaĵo de la vilaĝa strato. Tiam li turnis sin por rigardi la suban procedon, preta kiel
iu sovaĝa birdo por ekfuĝi je la unua signo de danĝero.
La indiĝenoj plenigis la straton; kvar el ili portis la kadavron de Kulonga. Poste
treniĝis la virinoj, ellasante nekutimajn kriojn kaj strangan lamentadon. Ili pluvenis ĝis
la pordoj de la dometo de Kulonga, ĝuste tiu, en kiu Tarzan vandalis.
Duondeko el ili eniris la konstruaĵon kaj tuj elkuris en senorda, krioplena
konfuzo. La ceteraj rapidis grupiĝi. Estis multe da ekscitita gestado, indikado, babilado;
tiam alproksimiĝis kelkaj el la batalantoj, kaj rigardis internen.
Fine eniris la dometon maljunulo kun multaj ornamaĵoj el metalo ĉirkaŭ la
brakoj kaj kruroj, kaj koliero el sekigitaj homaj manoj pendanta sur la brusto.
Tiu estis Mbonga, la reĝo, patro de Kulonga.
Estis tute silente dum kelkaj momentoj. Tiam elvenis Mbonga, kun mieno de
miksita kolero kaj superstiĉa timo desegnita sur la hida vizaĝo. Li diris kelkajn vortojn
al la grupo de batalantoj, kaj post momento la viroj trakuris la vilaĝon por ĝisfunde
esplori ĉiun dometon kaj angulon interne de la palismuroj.
Tuj post komenco de la serĉado oni eltrovis la renversitan kaldronon, kaj
samtempe la ŝtelon de la venenaj sagoj. Nenion pli ili trovis, kaj tute terurita kaj timanta
grupo de sovaĝuloj amasiĝis ĉirkaŭ sia reĝo post kelkaj momentoj.
Mbonga povis klarigi nenion pri la strangaj eventoj, kiuj okazis. Sufiĉe mistera
en si mem estis la trovo de la ankoraŭ varmeta kadavro de Kulonga -- ĉe la rando de
iliaj agroj kaj en aŭdebla distanco de la vilaĝo -- ponardita kaj senvestigita ĉe la pordo
de la hejmo de lia patro, sed tiuj lastaj teruraj eltrovaĵoj interne de la vilaĝo, en la
dometo de la mortinta Kulonga mem, konsternis iliajn korojn, kaj sorĉis en iliaj
kompatindaj mensoj nur la plej timigajn el superstiĉaj eksplikoj.
Ili staris en etaj grupoj, mallaŭte parolante, kaj ĉiam timeme rigardante
malantaŭe el grandaj, ruliĝantaj okuloj.
Dum iom da tempo, Tarzan de la Simioj rigardis ilin de sia alta kaŝejo en la
arbarego. Li ne komprenis multon el ilia konduto, ĉar li sciis nenion pri superstiĉo, kaj li
havis nur malklaran koncepton pri timo.
44