Enkomputiligis Don HARLOW - JPeregrino

42
gravaj aferoj, ĉar Tarzan de la Simioj malsatis, kaj tie estis viando; viando de mortigito,
kiun laŭ la etiko de la ĝangalo li rajtis manĝi.
Kiel ni juĝu lin, laŭ kiuj normoj, tiun simio-homon kun la koro kaj kapo kaj
korpo de angla nobelo, kaj la edukado de sovaĝa besto?
Tublaton, kiun li malamis kaj kiu malamis lin, li mortigis en egala batalo, tamen
neniam eniris lian cerbon la ideo, manĝi la karnon de Tublat. Tio naŭzus lin same kiel la
hommanĝado naŭzas nin.
Sed kiu estis Kulonga, ke oni ne manĝu lin same egale kiel Horta, la apron, aŭ
Bara, la cervon? Ĉu li ne simple estis alia el la sennombraj sovaĝaj estaĵoj de la ĝangalo,
kiuj predas unu ĉe alia por satigi la dezirojn de la malsato?
Stranga dubo subite haltigis lin. Ĉu liaj libroj ne instruis, ke li estas homo? Kaj
ĉu ankaŭ La Arkpafisto ne estas homo?
Ĉu homoj manĝas homojn? Ve, li ne sciis. Kial, do, tiu hezitemo? Ankoraŭfoje li
provis, sed lin venkis eknaŭziĝo. Li ne komprenis.
Li nur sciis, ke li ne povos manĝi la karnon de tiu nigra homo, kaj tiel heredita
instinkto, epokojn antikva, uzurpis la funkciojn de lia neklera menso kaj savis lin
kontraŭ malobeo al tutmonda leĝo, pri kies ekzisto mem li sciis nenion.
Li rapide faligis la kadavron de Kulonga al la tero, deprenis la maŝon, kaj
denove enarbiĝis.
Ĉapitro 10
Terurfantomo
De sia alta rigardejo, Tarzan pristudis la vilaĝon de pajle tegitaj dometoj trans la
agraro.
Li vidis, ke ĉe unu loko la arbaro tuŝas la vilaĝon, kaj al tiu loko li movis sin,
allogate de scivolemo-febro por vidi bestojn de la propra speco, kaj por informiĝi pri
iliaj kondutmanieroj kaj vidi la strangajn nestojn, en kiuj ili loĝis.
Lia sovaĝa vivo inter la ferocaj sovaĝaj brutoj de la ĝangalo lasis nenian spacon
por la ideo, ke ĉi tiuj povus esti aliaj ol malamikaj. Formo-simileco ne instigis en li
eraran koncepton pri la bonvenigo, kiun li ricevus se lin eltrovus ĉi tiuj, la unuaj
liaspeculoj, kiujn li iam ajn vidis.
Tarzan de la Simioj ne estis sentimentalema. Li sciis tute nenion pri la frateco de
la homaro. Ĉiuj ekster lia tribo estis ĝismortaj malamikoj, kun malmultaj esceptoj, ĉefe
Tantor, la elefanto.
Kaj li komprenis tion tute sen malico aŭ malamo. Mortigi, tio estis la leĝo de la
sovaĝa mondo, kiun li konis. Malmultaj estis lia primitivaj plezuroj, sed el tiuj la plej
granda estis ĉasi kaj mortigi, kaj tial li agnoskis en aliaj la rajton ĝui precize la samajn
dezirojn, eĉ se li mem estus la predo en ilia ĉaso.
Lia stranga vivo lasis lin nek malgaja nek sangavida. Ke li ĝojis mortigi, kaj ke li
mortigis kun ĝoja rido sur la belaj lipoj, tio ne indikis fundamentan kruelecon. Li
plejofte mortigis por manĝi, sed, estante homo, li foje mortigis por plezuro, kion faras
neniu alia besto; ĉar sole la homo inter ĉiuj estaĵoj mortigas sensence kaj sencele, nur
por la plezuro suferigi kaj mortigi.
Kaj kiam li mortigis por venĝo, aŭ sindefende, tion li faris ankaŭ sen histerio, ĉar
temis pri tute afereca procedo, sen spaco por amuzo.
Tiel okazis, ke nun, kiam li singarde alproksimiĝis al la vilaĝo de Mbonga, li
estis tute preta aŭ mortigi aŭ esti mortigita se oni eltrovus lin. Li antaŭeniris kun
nekutima silenteco, ĉar Kulonga instigis en li grandan estimon por la akraj lignaj
splitetoj, kiuj tiel rapide kaj senerare mortigadis.