Enkomputiligis Don HARLOW - JPeregrino

Poste, kiam ili eltrovis la renversitan kaldronegon, kaj eksciis, ke ankoraŭfoje
ŝteliĝis la sagoj, komencis evidenti al ili, ke ili ofendis iun gravan dion, situigante sian
vilaĝon en ĉi tiu parto de la ĝangalo ne kontentiginte lin. Ekde tiam oni ĉiutage metis
manĝoferon sub la granda arbo de kie malaperis la sagoj, kiel provo trankviligi la
potenculon.
Sed profunde enteriĝis la semo de timo, kaj se li nur scius tion, Tarzan de la
Simioj ĵus starigis la fundamenton por multe da estontaj mizeroj por si kaj sia tribo.
Tiun nokton li dormis en la arbaro, nelonge for de la vilaĝo, kaj frumatene li
ekiris je sia vojaĝo hejmen, ĉasante dum la irado. Nur kelkaj beroj kaj foja larvo
kompensis lian serĉadon, kaj li malsategis kiam, levante la rigardon de falinta trunko,
sub kiu li fosis, li vidis Saboron, leoninon, starantan meze de la vojo eĉ ne dudek paŝojn
for de li.
La grandaj flavaj okuloj kun kruela kaj malbonintenca glimo estis fiksitaj al li,
kaj la ruĝa lango lekis la sopirantaj lipoj dum Sabor ekkaŭris, silente rampante kun
ventro premanta la teron.
Tarzan ne provis eskapi. Li bonvenigis la okazon, kiun, fakte, li serĉadis dum
pluraj tagoj, nun kiam li estis armita de pli ol gresa ŝnuro.
Li rapide prenis sian arkon kaj al la ŝnureto metis bone trempitan sagon, kaj
kiam Sabor eksaltis, ankaŭ la eta trafilo eksaltis por enaere renkonti ŝin. Sammomente
Tarzan de la Simioj saltis flanken, kaj kiam la katego trafis la teron preter li, ankoraŭ
unu mortvenena sago profunde penetris la lumbon de Sabor.
Tondre muĝante, la besto turnis sin kaj denove atakis, sed ŝin renkontis tria sago
en unu okulo; sed ĉifoje ŝi jam tro proksimis al la simio-homo por permesi, ke tiu
deflankiĝo de la atakanta korpo.
Tarzan de la Simioj falis sub la granda korpo de sia malamiko, sed kun glimanta
tranĉilo en la mano kaj pikadanta. Dum momento ili kuŝis tie, kaj tiam Tarzan konstatis,
ke la inerta amaso kuŝanta sur li neniam plu povos vundi aŭ homon aŭ simion.
Li malfacile serpentumis elsub la pezego, kaj, starante kaj rigardante la trofeon
de sia lerteco, lin inundis ondego da ekzaltiĝo.
Kun brusto ŝvelanta, li metis piedon sur la kadavro de sia forta malamiko, kaj
levante sian belan junan kapon, li elmuĝis la teruran defikrion de la venkinta virsimio.
La arbaro eĥis pro tiu sovaĝa kaj triumfa himnokrio. Birdoj eksilentis, kaj la pli
grandaj bestoj kaj predantoj silente forrampis, ĉar en la tuta ĝangalo malmultaj estis tiuj,
kiuj serĉis malpacon kun la grandaj homsimiluloj.
Kaj en Londono alia Lordo Greystoke samtempe parolis al SIA speco en la
Domo de Lordoj, sed neniu tremis pro la sono de lia mallaŭta voĉo.
Sabor pruviĝis malbongusta manĝo eĉ por Tarzan de la Simioj, sed la malsato
servis kiel ege efika kaŝilo por malmoleco kaj aĉa gusto, kaj postnelonge, kun tute plena
ventro, la simio-homo pretis denove dormi. Li tamen devis unue detranĉi la haŭton, ĉar
almenaŭ tiom por tio, kiom por io alia, li deziris detrui Saboron.
Li lerte fortranĉis la peltegon, ĉar li ofte ekzercis je malpli grandaj bestoj.
Fininte la taskon, li portis sian trofeon al disforkiĝo de alta arbo, kaj tie, sekure
kuntiriĝinte en arbingveno, li falis en profundan kaj sensonĝan dormon.
Pro manko de dormo, laciga ekzercado, kaj plena ventro, Tarzan de la Simioj
tradormis tagnokton, vekiĝante je la tagmezo de la posta tago. Li tuj reiris al la kadavro
de Sabor, sed koleriĝis, trovante, ke la ostojn jam purigis aliaj malsataj ĝangalanoj.
Post duonhora malstreĉa progreso tra la arbaro, ekvidiĝis juna certo, kaj antaŭ ol
la estaĵeto sciis la proksimecon de malamiko, sageto jam penetris ĝian kolon.
Tiel rapide funkciis la veneno, ke, post nur deko da saltoj, la cervo plonĝfalis
inter la arbustojn, mortinte. Denove Tarzan bankedis, sed ĉifoje li ne dormis.
48