Enkomputiligis Don HARLOW - JPeregrino

24
Unu tagon, dum li tiel ludadis, Tarzan ĵetis sian ŝnuron kontraŭ fuĝanta
kunludanto, retenante en la mano la alian parton. La maŝo hazarde falis rekte ĉirkaŭ la
kolo de la kuranta simio, subite kaj surprize haltigante tiun.
Ha, jen nova ludo, bela ludo, pensis Tarzan, kaj li tuj provis refari la agon. Kaj
tiel, per pena kaj daŭra ekzercado, li lernis la lazarton.
Nun la vivo de Tublat ja fariĝis viva koŝmaro. Dormante, marŝante, tagnokte, li
neniam sciis, kiam tiu silenta maŝo falos ĉirkaŭ la kolon kaj preskaŭ ĝismorte strangoli
lin.
Kala punis, Tublat ĵuris venĝon, kaj maljuna Kerĉak rimarkis kaj avertis kaj
minacis; sed senrezulte.
Tarzan defiis ĉiujn, kaj la maldika, forta maŝo daŭre falis ĉirkaŭ la kolon de
Tublat, kiam ajn li malplej atendis tion.
La aliaj simioj senlime amuziĝis pro la malkontenteco de Tublat, ĉar Rompita
Nazo estis malafabla plenaĝulo, kiun cetere neniu ŝatis.
En la lerta menso de Tarzan rivoluadis multaj pensoj, kaj tiujn pelis lia didonita
kapablo rezoni.
Se li povas kapti siajn samtribajn simiojn per tiu sia longa brako el multaj
greseroj, kial ne Sabor, la leoninon?
Jen ĝermo de ideo, kiu tamen estis destinita ŝvebi en sia konscia kaj subkonscia
menso ĝis rezultos elstara sukceso.
Set tio okazos nur post jaroj.
Ĉapitro 6
Ĝangalaj bataloj
La vagado de la tribo ofte kondukis ilin proksimen al la fermita kaj silenta
kabano apud la tergardata golfeto. Por Tarzan tiu ĉiam estis fonto de senfinaj misteroj
kaj plezuro.
Li provis travidi la kurtenitajn fenestrojn, aŭ, grimpante sur la tegmento, rigardi
tra la nigran profundecon de la kameno, vane penante solvi la nekonatajn miraĵojn, kiuj
kuŝis interne de tiuj fortikaj muroj.
Lia infana imago bildigis mirindajn estaĵojn interne, kaj la nura neebleco trudi
eniron aldonis miloble al lia deziro penetri.
Horojn li grimpadis ĉe tegmento kaj fenestroj, provante eltrovi rimedon por
eniri, sed li malmulte atentis la pordon, ĉar tiu verŝajne estis same solida kiel la muroj.
En sia unua vizito al la regiono, post la aventuro je Sabor, Tarzan,
alproksimiĝante al la kabano, ekrimarks, ke, defore, la pordo ŝajnis esti memstara parto
de la muro, en kiu ĝi estis fiksita, kaj la unuan fojon li ekpensis, ke eble tio pruviĝos la
enirrimedo, kiu tiel longe evitis lin.
Li estis sola, kio ofte okazis kiam li vizitis la kabanon; la historio de la
tondroŝtipo, kiu nur kreskadis je rerakontado, tute ĉirkaŭigis al la forlasita loĝejo de la
blankuloj ian etoson da strangeco kaj teruro por la simioj.
Oni neniam rakontis al li lian ligitecon kun la kabano. La lingvo de la simioj
enhavis tiom malmulte da vortoj, ke ili povis nur malmulte paroli pri tio, kion ili vidis
en la kabano, ĉar mankis vortoj por precize priskribi aŭ la fremdulojn aŭ ties posedaĵojn,
kaj tial, longe antaŭ ol Tarzan estis sufiĉe matura por kompreni, la afero estis jam
forgesita de la tribo.
Nur malklare kaj svage Kala klarigis al li, ke lia patro estis stranga, blanka
simio, sed li ne sciis, ke Kala ne estas lia patrino.