volumes xlix. - Archive ouverte UNIGE

11 EPIST. PAULI AD ROMANOS 12
resurrexit, ut testatus est aliquoties: Solvite templum
hoc, et in triduo suscitabo illud. Nemo tollit animam
meam a me ipso, etc. Nam de morte {cui pro
carnis infirmitate cesserai) victoriam non precario
auxilio, sed coelesti spiritus sui operatione adeptus est.
5. Per quern accepimus, etc. Post finitam evangelii
descriptionem (quam pro muneris sui commendatione
interseruit), nunc redit ad vocationem suam
asserendam, quam magnopere referebat testatam
esse Romanis. Quod autem gratiam et apostolatum
seorsum nominat, est hypallage pro gratuito apostolatu,
seu gratia apostolatus: quo significat, id totum
divinae esse beneficentiae, non suae dignitatis, quod
cooptatus sit in tantum ordinem. Nam etsi coram
mundo nihil fere habet praeter discrimina, labores,
odia, infamiam: apud Deum tarnen et sanctos eius
non est vulgaris nee modicae dignitatis. Merito
igitur gratiae loco habetur. Si mavis dicere, accepi
gratiam ut essem apostolus, idem erit. Quod dicitur,
pro nomine, Ambrosius exponit, quod vice
Christi constitutus fuerit ad evangelium publicandum,
secundum illud: Pro Christo legatione fungimur
(2. Cor. 5, 20). Sanior tamen videtur eorum
opinio qui nomen accipiunt pro notitia: quia in hoc
praedicatur evangelium ut credamus in nomen filii
Dei. Et Paulus ipse dicitur Organum electum, ut
nomen Christi portet inter gentes. Pro nomine ergo
tantundem valet ac si dixisset, ut manifestem qualis
sit Christus.
In obedientiam fidei, etc. Hoc est, accepimus
mandatum evangelii ad omnes gentes perferendi,
cui illae per fidem obediant. A fine suae vocationis
Romanos vicissim officii admonet: ac si diceret:
Mcum quidem est exsequi munus mihi demandatum,
quod est verbum annuntiare: vestrae autem partes,
au8cultare verbo cum omni obedientia: nisi vultis
irritam facere vocationem, quam Dominus mihi imposuit.
Unde colligimus *), Dei imperio contumaciter
resistere, ac pervertere totum eius ordinem, qui evangelii
praedicationem irreverenter et contemptim *)
respuunt, cuius finis est nos in obsequium Dei cogère. •
Hic quoque observanda est fidei natura, quae nomine
obedientiae ideo insignitur, quod Dominus per
evangelium nos vocat: nos vocanti per fidem respondemus.
Sicuti contra, omnis adversus Deum
contumaciae caput est infidelitas. In obedientiam
fidei malui reddere quam ad obediendum : quod
posterius, nisi im proprie et figurata, dici non potest:
quamquam semel in Actis legitur (Act. 6, 7). Fides
enim proprie est per quam obeditur evangelio.
Inter omnes gentes, in quibus, etc. Non satis
erat designatum esse apostolum, nisi eius ministerium
discipulos respicëret. Ideo adiungit, patere
i) animadvertimus «os cum Domini dispensatione pugnare.
2 ) transmittunt.
suum apostolatum ad omnes gentes. Mox apertius
Romanorum apostolum se vocat, quum ait, comprehendi
et ipsos in numéro gentium, quibus datus sit
minister. Porro commune habent mandatum apostoli
de praedicando evangelio per Universum orbem :
neque certis ecclesiis, ut pastores et episcopi, praeficiuntur.
Paulus autem praeter generalem apostolicae
functionis provinciam, evangelii inter gentes
promulgandi minister fuit speciali iure constitutus.
Nee obest quod vetitus est transire per Macedonian! 1 ),
et loqui verbum in Mysia : quod factum est, non ut
ill! certi fines limitarentur : sed quia quo tempore
alio properandum erat: illic autem nondum maturuerat
messis.
6. Vocati Iesu Christi. Propiorem rationem assignat:
quia scilicet Dominus iam ediderit in eis
specimen, quo declaravit se ad evangelii communicationem
ipsos vocare. Unde sequebatur, si vocationem
suam stare vellént, non repudiandum eis
esse ministerium Pauli, qui eadem Domini electione
assumptus fuerat. Itaque hanc particulam, Yocati
Iesu Christi, per declarationem accipio, aosiintercederet
dictio nempe. Significat vero, esse Christi
participes per vocationem. Nam et in Christo a
pâtre coélesti eliguntur in filios*), qui futuri sunt
aeternae vitae haeredes: et electi, in eius, tanquam
pastoris, custodiam ac fidem committuntur.
7. Omnibus qui estis Bomae. Pukhro s ) ordine demonstrat
quid sit in nobis commendatione dignum 4 ).
Primum quod nos Dominus sua benignitate susceperit
in gratiam ac dilectionem. Deinde quod vocaverit.
Tertio quod vocaverit ad sanctitatem : quae
demum commendatio locum habet, si vocationi
nostrae non desumus. Hie vero nobis suggeritur
uberrima doctrina, quam ego breviter perstringens singulis
meditandam relinquo. Certe penes nos salutis
nostrae laudem non statuit Paulus, sed ex fonte gro>
tuitae Dei et paternae erga nos dilectionis Mam dérivât.
Hoc enim principium facit, quod nos Deus
amet. Quae porro Uli amoris causa, nisi mera sua
bonitas. Hinc et vocatio dependet, qua suam adoptionem
in Us, quos prius gratis elegit, suo tempore obsignat.
Caeterum et hinc colligimus, nullos se rite 5 )
fidelium numéro aggregare, quin Dominum sibi
benevolum esse certo confidant, licet immeritis ac
miseris peccatoribus: et eius bonitate excitati adspirent
ad sanctitatem. Non enim ad immunditiam nos
vocavit, sed in sanctificationem, etc. Quum graeca
reddi per secundam personam possent, non vidi rationem
mutandae personae 6 ).
») imo Bithyniam. «
*) filii.
3 ) Egregio.
«) commendandnm.
6 ) Non ergo possumus nos .... confidamus'.... adspiremus.
«) cur persona variaretur.