volumes xlix. - Archive ouverte UNIGE

73 CAPUT IV. 74
in viis eius, qui meditantur eius legem die ac nocte:
sed quia nemo id praestat qua decet perfectione, ut
Dei mandato ad plenum respondeat, irritae sunt
omnes eiusmodi benedictiones, donec purificati ac
mundati peccatorum remissione beati reddimur:
atque ita quidem ut capaces fiamus eius beatitudinis,
quam Dominus ob Studium legis ae bona opera servis
suis pollicetur. Ergo et operum iustitia effectus
est iustitiae fidei: et beatitudo ex operibus effectus
beatitudinis, quae sita est in peccatorum remissione.
8i causa destrui ab effectu suo nee debet, nee potest,
importune facturi sint, si qui studeant fidei iustitiam
per opera evertere. Sed cur non liceat (dicet
quispiam) testimoniis illis contendere, operibus hominem
iustificari ac beatum reddi? verba enim scripturae
non magis sonant, fide iustificari hominem
et Dei misericordia beatum esse quam operibus.
Nempe consideranda est hie 1 ) tarn series causarurn,
quam gratiae Dei dispensatio. Quia enim locum non
habet quidquid pronuntiatur de operum vel iustitia,
vel beatitudine, nisi unica haec fidei iustitia praecesserit,
et sola partes omnes impleat: hanc erigi
ac stabiliri oportet, ut illa, tanquam fruetus ex arbore,
inde naseätur et emergat.
9. Beatitudo ergo ista in circumeisionem modo,
an et in praeputium competit? Dicimus enim quod
imputata fuit Abrdhae fides in iustitiam. 10. Quomodo
igitur imputata fuit? in circumeisione quum
esset, an in praeputio ? non in circumeisione, sed in
praeputio.
Quia circumeisionis et praeputii tantum fit mentio,
inscite colligunt multi, non aliud in quaestionem venire,
quam non acquiri iustitiam ex caeremoniis legalibus.
Sed attendere convenu cum quo hominum genere Paulus
disputet : seimus enim hypoeritas, dum in genere opera
meritoria iaetant, fueum tarnen obtendere in externis
larvis. Iudaeis quoque sua fuit peculiaris ratio, qui
crasso legis abusu a vera et sölida iustitia alienati
erant. Dixit Paulus, neminem esse beatum nisi quem
sibi Deus gratuita venia réconciliât: unde sequitur
omnes esse maledictos, quorum opera in iudicium veniunt.
lam tenetur caput hoc, non propria dignitate,
sed Dei misericordia iustificari homines. Sed
nondum id satis est, nisi peccatorum remissio praecedat
omnia opera, quorum primum fuit circumeisio,
quae iudaicum populum initiabat in Dei obedientiam.
Proinde in eo quoque demonstrando pergit.
Semper meminerimus, circumeisionem hie tanquam
initiale (ut ita loquar) iustitiae legalis opus recenseri
2 ). Neque enim ea Iudaei gloriabantur tanquam
gratiae Dei symbolo, sed quasi meritoria legis obser-
i) divini operis
J ) commemorari.
ratione. Ideo se aliis praeferebant, quasi plus afferrent
coram Deo praestantiae. lam videmus non
de uno ritu litem agitari: sed comprehendi sub una
specie quidquid est operum legalium, hoc est, quibus
déberi posset merces: ideo autem praeeipue nominari
circumeisionem, quia fundamentum erat legalis iustitiae.
Atqui Paulus ex opposito contenait. Si iustitia
Abrahae est peccatorum remissio (quod secure ipse
pro confesso assumit), ea auiem Abrahae obtigit
ante circumeisionem: sequitur ergo, peccatorum remissionem
non dari praecedentibus meritis. Vides
argumentum esse ab ordine causarurn et effectuum.
Causa enim semper effectu suo prior est: atqui
iustitia fuit in Abrahamo circumeisione superior.
11. Et Signum aeeepit circumeisionis sigiUum
iustitiae fidei, quae fuerat in praeputio : ut esset pater
omnium credentium per praeputium, quo ipsis quoque
imputetur iustitia: 12. et pater circumeisionis non
Us, qui sunt ex circumeisione tantum, sed qui insistuni
vestigiis fidei, quae fuit in praeputio patris nostri
Abrahae.
11. Et Signum aeeepit. Per antieipationem
ostendit, non tarnen fuisse vanam superfluamque
circumeisionem, tametsi non iustificaret: quandoquidem
alium haberet valde praeclarum usum, utpote
cuius officium erat iustitiam fidei obsignare,
ac veluti ratam facere. Atque interim a fine ipso
insinuât, non esse iustitiae causam. Tendit enim
ad confirmandam fidei iustitiam, et earn quidem iam
in praeputio comparatam: ergo nihil illi derogat
aut detrahit. Hic porro habemus insignem locum
de communi sacramentorum usu: sunt enim (teste
Paulo) sigilla, quibus et Dei promissiones cordibus
nostris quodammodo imprimuntur et sancitur gratiae
certitudo. Ac tametsi 1 ) per se nihil iuvant, Deus
tarnen, qui gratiae suae instrumenta esse voluit, arcana
spiritus sui gratia efficit ne profectu careant in electis.
Et quamvis reprobis tantum mortuae sint ac inutiles
figurae, vim tarnen suam et naturam semper retinent:
quia, etsi nostra incredulitas effectu illorum nos privat,
non tarnen Dei veritatem labefactat vel exstinguit.
Quare maneat hoc fixum, sacra symbola esse testimonia,
quibus gratiam suam Deus cordibus nostris
obsignat. De circumeisionis symbolo peculiariler istud
dicendum, repraesentatam illic fuisse duplicem gratiam.
Pollicitus fuerat Deus Abrahae semen benedictum, ex
quo salus toti mundo speranda erat. Hinc pendebat
i) nihil citra spiritum proficiunt, per ipsa tarnen, ceu
instrumenta, spiritus sui virtutem Deus dispensât. De ipso
quoque circumeisionis symbolo peculiariter istud dicendum quod
promissionis et mandata repraesentationem habuit. Pollicebatur
Dominus semen benedictum, cuius intercessions Abrahae et
semini eius foret in Deum. Âddidit signum, quod anologiam
haberet convenientem.
Calvini opera. Vol. XLIX. 8