INFORMATIEF GEDEELTE - Stad Aarschot

STRUCTUURPLAN AARSCHOT – INFORMATIEF GEDEELTE 17
richting was er geen uitbreiding vanwege de flank. Ook in de landelijke gebieden is er een sterke groei in Gelrode en gespreid in de volledige
zone ten noorden en oosten van de stad.
Korrels zijn verworden tot linten, weliswaar met een veel opener karakter dan de huidige lintbebouwing: tussen de huizen is het achterliggende
landschap steeds waarneembaar. Lichte concentraties vinden we terug aan kerken en kapellen en aan kruispunten. Opmerkelijk is het ontstaan
van de lintbebouwing langs de Liersesteenweg (Barrière) en het versterken van bestaande linten:
- ten noorden van de Demer: Gijmel en Homberg
- ten zuiden: Haterbeek, Opstal, Middelborg, Rommelaer, Rillaar en Montenaken.
Een confrontatie van de bebouwing met de eerste hoogtelijn (15m) buiten het alluvium vormt een duidelijk beeld van de destijds gehanteerde
bouwlogica. Waterzieke gronden werden systematisch geweerd.
Op de kaart van 1854 blijkt duidelijk dat er heel wat infrastructuurwerken plaatsvonden. Steenwegen werden (her)aangelegd. Er kwamen rechte
verbindingen ter vervanging van bestaande wegen of op nieuwe plaatsen. De Demer werd rechtgetrokken buiten de stad, langs de flank van de
Doornberg en aan Meetshoven. Tenslotte werd de spoorlijn met het station aangelegd.
Vele heidegebieden zijn verdwenen ten gevolge van natuurlijke opslag (bosgroei). De ontginning van de heide kan historisch verklaard worden.
Boeren konden sinds de intrede van betere landbouwtechnieken de gronden rendabeler in gebruik nemen. Bovendien verloor de heide voor
een deel haar economische rol door de opkomst van goedkope Australische wol. Heide werd omgezet in landbouwgrond (waar economisch
rendabel) en bos (voornamelijk grove den in functie van de opkomende mijnbouw). De structuur van het bosgebied ten zuiden van Aarschot
werd doorbroken ter hoogte van het gehucht Dubbeek. Op de tertiaire gronden van het Kempische heuvelland werden reeds uitgestrekte
naaldboscomplexen aangelegd.
De wederopbouw na de Eerste Wereldoorlog kreeg vorm in de urbanisatie-plannen van architect Pladet. Zijn Algemeen Plan van Aanleg was
bijzonder ambitieus maar in feite niet aangepast aan het kleinstedelijke karakter van het toenmalige Aarschot.
Globaal genomen, kan men voor die periode stellen dat ten noorden van de Demer het landschap bepaald wordt door naaldhoutaanplantingen.
Ten zuiden van de Demer zijn dit grotendeels loofbossen. Landbouwontwikkeling werkt versnippering van het bosarsenaal in de hand. Vanaf
de 20ste eeuw is er een gestage afname van het aandeel cultuurgrond.
De grote expansie komt er na 1950. Nabij de Elisabethlaan ontstaat een geheel nieuwe woonwijk. Hiermee wordt een aanzet gegeven voor het
dichtbouwen van de noordwestelijke gebied ten opzichte van sikkelvormige bebouwing van Aarschot langsheen de Gasthuisstraat en Schaluin.