I Turkse migranten en sociale zekerheid - Vijfeeuwenmigratie.nl

-------------------Relaties met verwanten in Turkije
land, zodat het risico van een gedwongen terugkeer niet meer zo groot is. Veel
migranten hebben nog wel vage terugkeerplannen of houden er toch nog rekening
mee dat ze gedwongen kunnen worden om Nederland te verlaten. Maar voor een
'terugkeerverzekering' vertrouwen ze liever op eigen voorzieningen (investeringen
in onroerend goed) en op Nederlandse overheidsvoorzieningen (uitkeringen die
kunnen worden meegenomen) dan op hun verwantenkring in het land van herkomst.
Deze voorkeur berust gedeeltelijk op het niet afhankelijk willen zijn van
anderen (behalve van de eigen kinderen) en gedeeltelijk ook op de wens tot
handhaving van de levensstandaard waaraan men in Nederland gewend is geraakt.
Niettemin vinden de meeste migranten het moeilijk om zich te onttrekken aan de
verplichtingen die hun door achtergebleven verwanten worden opgedrongen. Daarbij
spelen regels of sancties van overheidswege nauwelijks een rol. Het voornaamste
middel van de verwanten is (individuele of georganiseerde) morele druk. De
almancz/ar hebben dankzij hun migratie een hogere levenstandaard en bestaanszekerheid
verkregen. De verwanten in Turkije hopen of verwachten daarin mee te
delen. Ze baseren hun aanspraken veelal ook nog eens op overdreven voorstellingen
van de welvaart van de almanczlar. De migranten zien zich voor dilemma's gesteld.
Als ze aan de aanspraken en verwachtingen van achtergebleven verwanten voldoen,
kan dat ten koste van hun eigen levensstandaard gaan. Als ze weigeren eraan te
voldoen kan dat niet alleen ten koste van de levensstandaard van die verwanten
gaan, maar zetten ze ook hun relaties en hun prestige binnen de verwantenkring op
het spel. Terugvallen op geijkte normen of standaarden is meestal niet mogelijk. De
migranten moeten dus van geval tot geval beslissen.
Niet alle migranten zijn even gevoelig voor de druk die verwanten op hen
uitoefenen. Güllü en haar man (case 4) wilden eerst hun eigen bedrijf - en daarmee
hun toekomst - in Nederland zeker stellen en beperkten daarom hun overmakingen
naar familieleden in Turkije. Migranten die hun toekomst in Nederland met grotere
onzekerheid tegemoet zien, hebben daar meer moeite mee. Güllü en haar man
werden bovendien minder sterk onder druk gezet door hun verwanten dan de
migranten in case 5. Dat had te maken met verschillen in achtergronden. In het
geval van Güllü en haar man was de migratie meer een individuele onderneming, in
case 5 meer een familieonderneming. Güllü en haar man hadden hier ook geen
familieleden die door de achterblijvers gemobiliseerd konden worden om hen op
andere gedachten te brengen.
Er zijn ook duidelijke verschillen tussen de generaties. Migranten van de eerste
generatie voelen zich als regel - ongeacht hun verblijfsduur - sterk verplicht aan
hun achtergebleven familie. Hun nakomelingen voelen zich veel minder verplicht
aan de verwantenkring in Turkije. De tussengeneratie en de tweede generatie
hebben hun naaste familie - ouders en broers en zusters - in Nederland. De tweede
generatie kent Turkije en de verwanten aldaar ook alleen uit de verhalen van hun
ouders en van kortere bezoeken. Voor deze generaties is de keuze voor handhaving
of verbetering van de eigen levensstandaard in Nederland veel minder pijnlijk dan
VOor hun ouders, die zich sterker verbonden voelen met hun familieleden in Turkije.
De huwelijkspartners van de tussengeneratie zijn veelal weer afkomstig uit (de
verwantenkring in) Turkije. Deze nieuwkomers zijn in zekere zin te vergelijken met
de eerste generatie migranten. Velen van hen staan - evenals de arbeidsmigranten
vroeger - bij hun aankomst in Nederland in het krijt bij hun familie in Turkije. Een
103