I Turkse migranten en sociale zekerheid - Vijfeeuwenmigratie.nl

-------------------Financieel-economische situatie
4 geeft een overzicht van de investeringen van de huishoudens in mijn onderzoeksgroep.
In dit overzicht zijn slechts grotere investeringen in onroerend goed
opgenomen. Veel huishoudens investeerden daarnaast in bedrijfjes (landbouw, taxi 's,
vrachtwagens) van achtergebleven verwanten. Bijna twee derde (17 van de 28)
huishoudens bleek al in een of meer huizen enlof bedrijven in Turkije te hebben
geïnvesteerd. Twee andere huishoudens hadden bouwgrond gekocht en waren aan
het sparen voor de bouw van een huis. Eén echtpaar was lid geworden van een
coöperatie die woningen bouwt. Hiertegenover stonden slechts drie huishoudens
die (ook) in Nederland huiseigenaar waren en vier huishoudens met een eigen
bedrijfje in Nederland. 4 De huizen in Nederland waren vele jaren geleden gekocht,
min of meer uit nood, om de gezinshereniging mogelijk te maken. De investeringen
in eigen bedrijfjes waren daarentegen een verschijnsel van de laatste jaren, in zekere
zin ook uit nood geboren: het ondernemerschap vormde een oplossing voor werkloosheid.
Niet alle huishoudens die een huis in Turkije hadden gekocht, hadden dit ook al
afbetaald. De echtparen in de cases 1 en 2 besloten met het kopen van een huis te
wachten tot betere tijden. Zij hoopten ooit weer net als vroeger over meer dan één
inkomen te kunnen beschikken. Enkele andere huishoudens bleken zich daarentegen
zwaar in de schulden te hebben gestoken. Een van de betreffende echtparen
had jarenlang gespaard voor een huis in Turkije. De man was arbeidsongeschikt en
ontving een WAO-uitkering. De vrouw werkte. Toen ze zagen aankomen dat zij
werkloos zou worden, besloten ze dat het nu of nooit was. Ze lieten hun oo! vallen
op een pand met drie appartementen, dat omgerekend bijna een ton kostte. Omdat
ze bij een bank niet voldoende konden lenen, sloten ze een lening af bij een
(duurdere) kredietmaatschappij. Op deze lening moesten ze f750 in de maand
aflossen, de helft van het minimuminkomen waarop ze binnen afzienbare tijd terug
zouden vallen. Daarnaast leenden ze onderhands meer dan f15.000 van verwanten
in Nederland.
In de loop der jaren hebben zich wel verschuivingen voorgedaan in de investeringspatronen
van Turkse migranten. Ook migranten die van het platteland afkomstig
zijn, investeren nu voornamelijk in Turkse steden. In de onderzoeksgroep
bleek niemand meer te willen terugkeren naar het Turkse platteland. Enkele migranten
die in de eerste jaren na hun migratie een huis in hun dorp hadden gekocht,
begonnen later te investeren in onroerend goed in stedelijke gebieden (zie bijvoorbeeld
case 3). Bij nader inzien wilden ze zich in geval van terugkeer toch liever in
een stad vestigen. Bovendien achtten ze investeringen in stedelijke gebieden rendabeler.
De meeste migranten zijn overigens niet op speculatiewinsten uit; door hun
investeringen hopen ze vooral zekerheid op langere termijn te verkrijgen. Recente
immigranten (huwelijkspartners van dochters van de eerste generatie migranten)
die van het platteland afkomstig zijn, sturen overigens nog wel aanzienlijke bedragen
naar hun families aldaar. Die families besteden het geld veelal ook nu nog
aan betere huisvesting in het dorp.
Tegenvallende opbrengsten
Migranten die in hun dorp grond bezitten of erven, laten die meestal door verwanten
bewerken. Dan kunnen ze (zoals de familie in case 1 deed) de verwanten in Turkije
de opbrengsten laten houden. Ze kunnen de opbrengsten ook met hen delen. In
73