I Turkse migranten en sociale zekerheid - Vijfeeuwenmigratie.nl

Onderhoudsbijdragen in geld -------------------
Niettemin maken ook veel vrouwelijke migranten geld over naar hun familie in
Turkije. Enkele huishoudens in de onderzoeksgroep droegen regelmatig bij in het
onderhoud van de ouders of andere naaste verwanten van de vrouw. Er waren meer
vrouwen die al naar gelang het uitkwam - minder regelmatig - geld overmaakten
naar hun familie. De hulpverlening aan verwanten van de vrouw droeg een meer
'facultatief' karakter dan die aan de familie van de man. Een vrouw vertelde dat
haar man er geen punt van maakte om ook iets voor haar familie in Turkije te doen
- zolang zijn familie zich maar niet benadeeld kon voelen:
'Een paar jaar geleden hebben we zijn ouders voor een paar maanden laten
overkomen naar Nederland. Volgend jaar betalen we de reis voor mijn vader. De
kant van de man gaat natuurlijk altijd voor. Ik betaal ook wel eens voor
medicijnen voor mijn moeder. Maar we geven veel meer uit voor mijn schoonvader,
die mankeert altijd wel iets.'
Enkele andere vrouwen vertelden dat ze wel eens buiten medeweten van hun
echtgenoten geld naar hun ouders of broers of zusters in Turkije stuurden. Het ging
om relatief kleine bedragen. Ook gaven een paar vrouwen mij, toen ik naar Turkije
ging, 'stiekem' geld en pakjes voor hun familie mee. Ze drukten mij op het hart om
deze geschenken niet in het bijzijn van familieleden van hun echtgenoot te overhandigen:
die zouden zich eraan storen als zij niet méér kregen dan de verwanten van
de vrouw.
Omgekeerd waren verscheidene vrouwen van mening dat hun echtgenoot te
veel geld overmaakte naar zijn familie in Turkije. Dit waren vooral vrouwen van
wie de eigen ouders in Nederland woonden en die hun echtgenoot uit Turkije
hadden laten overkomen (zoals Fatma en haar jongere zuster in case 5). Deze
vrouwen konden echter weinig tegen de overmakingen van hun mannen doen. De
mannen konden ook buiten hun vrouwen om geld naar hun familie sturen, zonder
de verdenking van 'stiekem' gedrag op zich te laden. Onder elkaar en ook tegenover
mij bliezen de vrouwen af en toe stoom af. Eén vrouw raadde mij eens aan, onder
bijval van andere aanwezige vrouwen: 'Als je ooit trouwt, zorg er dan voor dat het
met een man is die geen vader of moeder meer heeft, want anders werk je alleen nog
maar voor hen.' In Turkije sprak ik met de schoonmoeder van een van deze
vrouwen. Zij prees niet alleen haar zoon - die volgens haar 'meer had gedaan dan
we van hem mochten verwachten' - maar ook haar schoondochter voor de gegeven
hulp. Toen ik dit terug in Nederland aan de schoondochter vertelde, reageerde ze
bitter: 'Mijn schoonmoeder kan goed slijmen. Maar ik moet elke dag om zes uur de
deur uit om te gaan werken, en mijn moeder moet op mijn kinderen passen.' De
vrouw werkte in een varkensslachterij en zou daar liever vandaag dan morgen mee
ophouden.
Overigens is er niet altijd een scherpe scheiding aan te brengen tussen de
verwantengroep van de man en die van de vrouw. Ruim een derde van de gehuwden
in de onderzoeksgroep bleek met een volle neef of nicht getrouwd te zijn. Een man
zal eerder bereid zijn tot hulp aan de ouders van zijn vrouw, als die schoonouders
ook zijn oom en tante zijn en hij van kind af aan een warme band met hen heeft
gehad. Voor vrouwen geldt hetzelfde.
88