download de pdf - Holland Historisch Tijdschrift

holland in india? 49
nam nog van het Nederlands verleden. Alleen de brandschoon geelwit gepleisterde St. Peter’s
Church draagt nog in Oudnederlands haar stichtingsgeschiedenis: ‘Den 13 juny Anno
1774 is hier [...] gelegt den eersten steen door [...] Elisabet Schreuder [...] gemalinne van
den weledelengestrengen Heer Gouverneur Reinier van Vlissingen.’ Maar deze kleine hoeksteen
lijkt te weinig – en te onleesbaar – om aan de Nederlandse wortels te herinneren. Als
eerste predikant wordt binnen stug ‘rev. I.A. Regil 1854-1858’ vermeld. Het is een tastbaar
verleden, waarvan het Nederlandse deel is afgeveegd, of op een hoeksteen na geelwit is gepleisterd.
Erger is het gesteld met het werkelijk tastbare stuk erfgoed in Nagapatnam: de begraafplaats.
Gelegen in een achteraf straatje in de wijk op de plek van het vroegere fort, is zij vervallen
en onbegaanbaar verwilderd. Lokale straatkinderen waarschuwen spontaan ‘snake,
snake’ als je door het hoge gras een weg baant naar het graf van de familie van gouverneur
Johannes van Steelant uit Delft (afb. 6). Het kenmerkende koepelgraf van zijn vrouw Anthonia
Nilo (1677-1709) en haar drie overleden zoontjes (overleden in 1705, 1707 en 1709)
wordt langzaam overwoekerd door oprukkende begroeiing, over de grond en op het dak van
het monument. Het is symbool voor armlastig, vervallend Nederlands erfgoed in India. Ook
op andere plekken dreigt voor begraafplaatsen gevaar. Zo is de toestand van de oudste van
de twee begraafplaatsen in Pulicat – het vroegere Paliacatte aan de Indiase zuidoostkust –
behoorlijk miserabel en wordt het ondanks de vroegere goede werken van Van der Lindenbouwbedrijf
uit St. Michielsgestel tegenwoordig gebruikt als veredeld toilet. De Nederlandse
begraafplaats van Tuticorin is in de jaren tachtig zelfs met de grond gelijk gemaakt en
omgevormd tot een speelplaats voor de jeugd van de Katholieke Our Lady of Snows Basilica.
Temidden van een storm van erfgoedfanatisme op eigen bodem wordt het mondiale Nederlandse
erfgoed omgeven door een verrassende stilte. Gebrek aan interesse – vanuit India
en Nederland, vanuit erfgoedinstellingen en toeristen – leidt tot langzaam verval.