De kunst van het vestigen van een diepe rapport - Christel Brughmans

Woord vooraf
In dit werk is mijn zoektocht vooral gericht op de vragen: “Wát werkt er in therapie?”,
“Hoe kan ik mijn therapie een werkzame vorm geven?” en “Hoe kan ik iets delen en
doorgeven van wat ik heb ontvangen in mijn eigen therapeutisch proces?”.
In mijn persoonlijke beleving is de grondhouding ongelooflijk krachtig, maar ze werkt ook
subtiel in tal van kleine details, die we zo gemakkelijk over het hoofd zien, maar die
werkelijk de moeite zijn om één voor één te bekijken. Het is als het schilderij van het
Lam Gods van de gebroeders Van Eyck, waar het overweldigend is om het geheel van de
triptiek te bekijken, maar waar ik ook verstil wanneer ik de meiklokjes tussen het gras
zie met een vergrootglas.
Dit hele werk gaat in feite over één specifiek facet dat mijns inziens deel uitmaakt van de
empathische werkrelatie tussen therapeut en cliënt, met name: rapport, wát dit precies
is, hoe ik het kan gebruiken, de mate waarin dit faciliterend werkt voor het proces van de
cliënt, en welke sleutelpositie dit inneemt in (mijn) I.V.-therapie.
In dit werk behandel ik in het bijzonder twee voorname voedingsbronnen van
Interactionele Vormgeving omdat ze een sterke band hebben met mijn onderwerp en het
elk vanuit een zeer eigen hoek belichten. Ik sluit hiermee bewust de andere
voedingsbronnen van I.V.-therapie uit uit deze studie.
Ik heb gepoogd om de twee aspecten nl. afstemmen en leiden uit te diepen, correct te
begrijpen en ze met elkaar te laten interageren om te komen tot een I.V.-vorm: keuze
hebben tussen de twee. Het werd me gaandeweg duidelijk dat rapport in deze keuze een
cruciale rol speelt. Het is door de praktijk in mijn therapiekamer en bijzonder ook door
het schrijven van dit werk dat ik nú voel dat ik werkelijk een I.V.-therapeut geworden
ben. Met dank aan Bruno, voor de voeding en de vrijheid.
Door een stuk praktijkbespreking tracht ik mijn eigen opmerkingsgave te verfijnen en te
laten zien hoe ik het rapport-gebeuren heb ontdekt en ervaren in mijn eigen werkkamer.
Ik heb er heel veel van opgestoken, en kan niet anders dan zeggen dat er nog veel voor
me te ontdekken valt. Ik ben er wel dagelijks mee bezig en het is een opwindend en
levendig gebeuren.
Er is verder slechts één ‘iemand’ zeer in het bijzonder te danken, en dat is ‘De Meester’
in de verschijningsvorm van elke cliënt die ik heb ontmoet.
3