Daniël (Het bijbelboek Daniël besproken, Open Catechese Haarlem

DANIËL 10
Daniël 10, 11 en 12 vormen samen het laatste gezicht van het boek Daniël. Dit
gezicht omspant de hele wereldgeschiedenis vanaf de tijd van Daniël tot aan
de wederkomst van Christus. Daniël ontving dit gezicht in het derde jaar van
e
koning Kores, op de op de 24 dag van de eerste maand. Met behulp van de
geschiedenisboeken kunnen we dat vrij precies dateren: maart 536 v. Chr.
Daniël was toen ver in de 80.
10:2 “In die dagen bracht ik, Daniël, drie volle weken door met rouw
bedrijven”.
Daniël ontving het gezicht nadat hij drie weken gevast en gebeden had.
Tijdens deze drie weken werd het joodse Pascha gevierd (de 14e-21e van die
maand), maar Daniël vierde het kennelijk dit jaar niet mee. Wat was de reden
van zijn vasten? Uit het verdere verhaal blijkt dat Daniël bezorgd is om hoe
het verder zal gaan met zijn volk en dat hij reden ziet tot verootmoediging
voor God (vs. 12,14). Is dat niet raar in deze tijd? Het is het derde jaar van
Kores, dat wil zeggen: twee jaar nadat de Joden terug mochten keren naar het
beloofde land. Je zou zeggen: er is juist reden tot blijdschap.
Toch was alles niet zo rooskleurig. Inderdaad heeft Daniël mogen zien dat
zijn volk weer naar huis mocht terugkeren. Maar hij heeft ook gezien dat
maar een klein deel van de weggevoerden ook daadwerkelijk terugging. Het
grootste deel van zijn volksgenoten had het goed in Babel en bleef liever
daar. Ze hadden niet zoveel belang bij Jeruzalem. Bovendien had Daniël
gehoord dat het met het teruggekeerde deel van het volk ook niet goed ging.
Van de tempel lag er alleen nog maar een fundament. En door allerlei
tegenwerking was het groepje teruggekeerden ontmoedigd en deed niet
zoveel meer (zie de boeken Haggaï en Zacharia). Wat moest er zo van zijn
volk terechtkomen? Kennelijk is dat de vraag waar Daniël mee zit, want op
die vraag krijgt hij een antwoord.
e
10:4,5 “Op de 24 dag nu van de eerste maand, terwijl ik mij aan de
oever van de grote rivier, dat is de Tigris, bevond, sloeg ik mijn
64