hoe werkt een gemeente - Vereniging van Nederlandse Gemeenten

Zo gaat dat niet bij de overheid en dus ook niet bij de gemeenten. Het LOGA, noch het CvA, noch de
VNG kunnen hun afspraken rechtskracht geven binnen de gemeenten. Zoals eerder gezegd kunnen in
gemeenten alleen de raad, het college en de burgemeester besluiten nemen die bindend zijn. In de
Gemeentewet is bepaald dat de raad de werkgever is van de griffier en griffie-medewerkers en het college
van de overige ambtenaren. Alleen zij kunnen voor hun werknemers arbeidsvoorwaarden bindend
vaststellen. En hier komen de afspraken uit het LOGA-protocol, de VNG-statuten en de Gemeentewet dus
samen.
Om de LOGA-afspraken op het niveau van elke afzonderlijke gemeente rechtskracht te geven, moeten (en
dat is hier echt een imperatief) ze binnen elke gemeente door het college respectievelijk de raad worden
vastgesteld. Op die manier wordt dan voldaan aan de verplichting in de Ambtenarenwet om als
overheidswerkgever voorschriften vast te stellen over de inhoud van de arbeidsvoorwaarden.
Ik meldde het al: het gemak dient de mens. In dit geval jou als P&O-er. Zorg ervoor dat je elke LOGAcirculaire
grondig doorneemt en je bent er van verzekerd dat belangrijke zaken je niet kunnen ontgaan.
Met het overleg in het LOGA zelf heb je niets van doen. Het CvA verzorgt dat voor je. Wel kunnen
individuele gemeenten belangrijke ontwikkelingen binnen het LOGA volgen en beïnvloeden. Het CvA
bezoekt tal van regionale P&O-netwerken en vertegenwoordigers vanuit die netwerken nemen deel aan
het Landelijk Overleg Regionale P&O-netwerken, het LORN dat door het CvA wordt georganiseerd. Het
LORN is bedoeld voor de wat minder grote gemeenten. Grotere gemeenten (meer dan 100.000 inwoners)
nemen deel aan het Periodiek P&O-Overleg Grote Gemeenten, het POGG. Zowel in de regionale P&Onetwerken
als in het LORN en het POGG is er volop gelegenheid om geïnformeerd te raken over
onderwerpen die in het LOGA aan de orde zijn of komen.
In LOGA-verband wordt dus veel geregeld. Maar niet alles. Er is voor elke ambitieuze P&O-gemeente
nog een stevige lokale vrijheid. Dat komt vooral omdat het LOGA zich verre houdt van hrm-beleid en
hrm-instrumenten.
Het LOGA richt zich vooral op de arbeidsvoorwaardelijke kant van het P&O-veld. Waar het gaat om
beleidsmatige hrm-keuzes stelt het LOGA zich terughoudend op. Wel is het zo dat in het LOGA
beleidsthema’s worden benoemd waarover op lokaal niveau afspraken kunnen, of moeten, worden
gemaakt. Lees er de CAR-UWO maar eens op na. Je zult er nogal wat ’kan-’ of ’moet-bepalingen’ in
tegenkomen. Datzelfde geldt voor het onderhandelaarsakkoord zoals elk cao-akkoord wordt genoemd.
Voorbeelden van ’kan-bepalingen’ zijn artikel 15:1:15 (er kunnen regels over personeelsbeoordeling
worden vastgesteld) en 15:1:17 (er kunnen regels worden vastgesteld over het wonen in of bij de
standplaats) en 7:2 (er kunnen regels gesteld worden over de bedrijfsgeneeskundige begeleiding).
Een duidelijk voorbeeld van een verplichting is artikel 3:1 (er moet een bezoldigingsregeling zijn). Ook de
paragraaf in het onderhandelaarsakkoord 2005-2007 over leeftijdsfasebewust personeelsbeleid is een
voorbeeld van een verplichting die in LOGA-verband werd vastgesteld.
De lokale overlegstructuur
Bij het uitwerken van de kan- en moet-bepalingen wordt de P&O-overlegstructuur wat ingewikkelder. Er
zijn meerdere spelers op het lokale bord die elk vanuit hun eigen rol, functie en verwachtingen een
bijdrage willen, of moeten, leveren. Denk aan het college, de portefeuillehouder P&O, het management,
de WOR-bestuurder, de ondernemingsraad en de Commissie voor Georganiseerd Overleg. En denk ook
aan jezelf. Jij bent immers ingehuurd om vanuit jouw P&O-deskundigheid te adviseren over te
ontwikkelen P&O-beleid, het te evalueren en waar nodig voorstellen te doen over bijstelling.
16