Jaargang 109, nummer 2, april 2008 - Theosofische Vereniging in ...

eeld: ‘Op een dag rende hij hard deklas uit en het schoolplein op, waarbijhij wild in het rondrende in een stortbui.‘Ik vond de regen gewoon heerlijk,dat was alles’, herinnert hij zich. ‘Hetregende zo hard dat je de grond nietkon zien’.Bij deze ongelukkige jongen werd lobotomietoegepast, evenals bij een aantalschizofrenen in de jaren 1930-50.Later onderzoek naar de effecten vanlobotomie toonde aan dat het prefrontalegebied van het brein cruciaal isvoor iemands vermogen om verantwoordelijkte handelen. Degenen dieop deze manier verminkt werden kondengeen verband aanbrengen met dedingen die er om hen heen gebeurden,noch namen ze zelfs maar de moeiteom voor zichzelf te zorgen. Slechts ongeveeréén op de vier verbeterde voldoendeom uit het ziekenhuis ontslagente worden.Het jongetje van 12 had het zwaar alsjongeman en als volwassene: De jongenwerd een man, zich bewust van water gebeurd was, maar zonder enig ideewat te doen met de rest van zijn leven.“Je weet niet wie je werkelijk bent, jevraagt je altijd af, ben ik dit?”, zei hijhierover.Ondanks zulke vreselijke fouten experimenterenen knoeien onderzoekersmet de natuur zonder voorzichtigheidof aarzeling. Naarmate kennistoeneemt, neemt de snelheid waarmeeontdekkingen gedaan worden toe. Zoook het gevaar van het zich storten inaangelegenheden waarvan men zichbeter verre kan houden.Uit The Theosophist, september 2004Vertaling: A.M.I.De hersenenzijn voor het bewustzijneen boodschapper.HippocratesTheosofia 109/2 april 2008 51