10 magazine Leef!

Mijn passie
De techniek zit hem in ’t bloed, naast zeewater. Altijd bezig,
altijd rommelen. En van jongs af aan op het strand,
met vriendjes. ‘Als mijn moeder wilde schoonmaken, en
wij ’t huis uit moesten, dan zei ze ‘Er is een walvis aangespoeld’.
Nou, dan wist ik niet hoe snel ik op het strand
moest komen.’ Hij hing altijd rond bij de boten van de
ZVN. Beetje helpen en kijken. Boot naar het water tillen,
stukkie mee mogen varen. Leren zeilen en knopen. Toen
hij groter werd kocht hij zelf een boot, en was lid van de
ZVN. Hij heeft catamarans in alle soorten en maten gehad
en ook fanatiek wedstrijd gezeild. ‘Het reddingsgebeuren
trok altijd al. Toen was het nog een hele oude bedoening,
lang niet zo modern als nu. Wij, jonge gasten, keken wel
op tegen die zogenaamde zeebonken. Houten schepen,
mannen van staal.’ Toen hij gevraagd werd voor de reddingsboten
heeft hij niet geaarzeld. In 1972 kwam hij erbij
‘als krullenjongen in de schuur’, in 1974 kreeg hij zijn vaste
aanstelling.
Van dubbeldekkertje naar F16
‘Ik ben begonnen op de Kurt Carlsen. Samen met een hele
ploeg jonge gasten kwamen we erbij. Dat was best wennen
voor de oude garde. Niet alleen was er een groot leeftijdsverschil,
wij hadden ook hele andere ideeën en wisten
meer van de nieuwste techniek. Dus dat botste weleens.
Mannen zoals Kees van de Berg, Cees den Hollander en Jo
van der Lippe; die zaten er ook met hun ziel & zaligheid in.
De KNRM maakte eind jaren ’80 een enorme stap vooruit.
Van ouderwets naar heel modern. Trainingen werden
zwaarder, nieuwere apparatuur. Noordwijk had een groep
jonge, fanatieke pioniers. En dat viel op. Dus besloot de
KNRM dat wij als eerste mochten overstappen naar de
nieuwste reddingsboot; de Valentijn. Wij zijn actief betrokken
bij de ontwikkeling, de apparatuur en bootwagen Seatrack.
En het ging hárd! Met de Kurt Carlsen kon je hooguit
7 mijltjes, dit ging zó snel. Van een dubbeldekkertje naar
een F16.’
3 grote, 9 kleintjes
We hebben het over varen. Over het tij en stromingen,
muien en banken en schorrenplekken. Over het uitzetten
van de stopzak, golfdalen en het lanceren van een boot.
Wat ik er vooral van begrijp is dat het heel nauw luistert.
Je moet gebruik maken van het juiste moment, en de zee
kunnen lezen. Maar zo noemt René het niet. ‘Je moet het
gewoon allemaal een keer gezien hebben. En weten. Als ik
tegen jou zeg 3 grote en 9 kleintjes, dan zegt je dat niks.’
Het blijkt het patroon van de golven in de branding te zijn.
Na 3 grote golven komen er 9 kleintjes. En daar kun je als
schipper tussendoor laveren. ‘Met een snelle boot dan hè.
Met de Kurt was het gewoon ‘daar komt ie…’’
Blindelings vertrouwen
‘Het belangrijkste op de boot is de bemanning. Je moet
elkaar blindelings kunnen vertrouwen. We hadden een
fantastische ploeg met elkaar.’ Andrea: ‘Hij zegt misschien
niet veel, maar heeft natuurlijk overwicht. Een soort rust
als hij dat botenhuis binnenstapt.’ René: ‘Je bent en blijft
verantwoordelijk voor de bemanning. Ik heb slechts 1 keer
zelf bij een reddingsactie de billen bij elkaar geknepen.
Toen was het zó’n slechte zee. We konden zelfs niet terugvaren
vanuit IJmuiden, hebben besloten de boot daar te
laten. Nou, dat zegt genoeg.’
één van de laatste tochtjes met de kurt carlsen in 1989 met rob stokman,
cees den hollander rene passchier en onder thomas steenvoorden
nog éénmaal als schipper op de ‘oude’ valentijn naar texel waar de reddingboot gereed
wordt gemaakt voor het museum. v.l.n.r. joop zonderwijk, hans cramer en rene passchier
Kurt Carlsen
Een groepje fanatieke Noordwijkers heeft in 2010 de voormalige
reddingsboot gered. Deze lag onder een dekzeil
weg te rotten, in een weiland op Ameland. ‘Zag er niet uit
die boot.’ Ze hebben ‘m naar Noordwijk teruggehaald en
zijn aan een project begonnen. ‘Na 1,5 jaar of zo ben ik er
toch maar eens gaan kijken. Tja, en dan ben ik verkocht.
Toch machtig mooi om samen die boot op te knappen en
in oude staat terug te brengen. We hebben zelfs de lanceerwagen
en de tractor, dus helemaal compleet. Die wagen
was al in stukken gezaagd, klaar voor oud ijzer. Daar
waren we nog net op tijd bij. Het is geweldig om met zo’n
team samen te werken. Ik weet natuurlijk als voormalig
bemanningslid veel van deze boot. Het is nu een varend
monument. Wij varen iedere 3 weken weer uit, ik heb de
vrijwilligers geleerd hoe je deze boot moet lanceren en
besturen. Nu zijn we op zoek naar donateurs en sponsoren.
Dus, wie zich geroepen voelt…Als het nieuwe botenhuis
van de KNRM klaar is, dan komt de boot in het museum
te liggen.’ De boot staat nu in de Bierman. ‘Dan heb je
geen piepers nodig. Mensen horen aan het kletteren van
de wielen dat de boot uitrijdt.’
41