10 magazine Leef!

Noordwijkse Woningstichting
De Noordwijkse Woningstichting maakt
actief werk van sociaal beheer en de
aanpak van overlast, verloedering, hennepteelt
en woonfraude. Jan Pronk ziet
zichzelf als de vooruitgeschoven post
van dat beleid. Hij is als eerste aanspreekpunt
tegelijkertijd ook een ambassadeur
voor de woningstichting. “De
vertrouwensband met bewoners is heel
belangrijk. Als je wilt weten wat er in een
complex speelt en oprecht geïnteresseerd
bent, delen mensen ook hun privéproblemen
met je.”
Pronk vormt ‘in het veld’ de oren en
ogen van de Noordwijkse Woningstichting,
maar hij schuwt ook het handwerk
niet. In zijn stem is zowel enthousiasme
als voldoening te bespeuren als hij op
de resultaten wijst. “Kijk”, zegt hij in een
keurig opgeruimde fietsenkelder, “hier
heb ik laatst de boel weer eens lekker
aangeveegd.” Hij let op de verlichting,
de bereikbaarheid van branddeuren en
waakt ervoor dat er geen zwerfvuil rondslingert
of fietsen verkeerd zijn gestald.
Maar ook voor sociale problematiek in
de buurt heeft hij een signaalfunctie.
“Het is een mooie baan. Ik merk dat ik
toegevoegde waarde heb.”
Structuur
Zijn werk werpt vruchten af. “Ik probeer
er structuur in te krijgen. Door aanwezig
te zijn en mensen consequent op hun
gedrag aan te spreken. Ik treed op als
er fietsen of winkelwagentjes in het trappenhuis
staan, er rommel rondslingert
of iemand er op een andere manier een
potje van maakt. Ik wil graag horen wat
iemands motivatie is en ben zeker geen
politieagent. Maar er zijn wel regels. Ook
uit het oogpunt van veiligheid en brandgevaar.
Bewoners kunnen daar veel aan
bijdragen.”
Hij is er ‘best wel trots op’ dat hij resultaat
ziet. “Nogmaals, ik ben geen Bromsnor.
Ik spreek iedereen vriendelijk aan, ben in
mijn ogen altijd redelijk, maar ik wil dan
ook wel een normaal antwoord krijgen.”
Hij staat via zijn mobieltje in contact met
de medewerksters van de balie van de
woningstichting, waar de eerste meldingen
van bewoners binnenkomen. “Daar
kan ik dan op inspelen.”
We komen bij de flats in Boerenburg,
waar bordjes met het opschrift ‘Verboden
afval bij te plaatsen’ naast de containers
niet op iedereen het gewenste effect
hebben. “Ik zie hier ook weleens een
auto stoppen van iemand die niet de
moeite neemt om even naar de Milieustraat
te rijden. Ik kan geen boete uitdelen,
maar ik kan wel iemand aanspreken
op zijn gedrag.”
In zijn auto heeft hij allerlei spullen om
kleine reparaties te verrichten: nieuwe
lampjes om licht in de duisternis te brengen,
olie om sloten te smeren en tuingereedschap
om zo nodig zelf ook eens de
schoffel ter hand te nemen. “Voor grote
reparaties schakel ik de technische mensen
van de NWS in, maar kleine klussen
probeer ik zoveel mogelijk zelf te verhelpen.”
Ervaring
Bepaalde complexen bezoekt hij op vaste
dagen, zodat de bewoners weten waar
en wanneer ze hem kunnen aanspreken.
Vooral voor senioren is zo’n houvast
prettig. “Maar verder kan ik het zelf een
beetje sturen, op ervaring en intuïtie.
Soms kom ik ergens wel drie keer in de
week.” Hij weet vaak waar hij moet aanbellen
als hij iets aantreft wat hem niet
bevalt. Hij communiceert ook met briefjes
of stickers, bijvoorbeeld op sloopof
gestolen fietsen die maandenlang in
de rekken van een kelder staan. “Ik geef
iemand dan de tijd om het probleem zelf
op te lossen, of ik haal ze weg.”
We zijn aangekomen bij het complex
Weerskant, waar zijn oog valt op een
fietskarretje dat onder de trap is geparkeerd.
Pronk rijdt het naar buiten. Bij
portiekwoningen in een ander deel van
het dorp onderzoekt hij de melding van
iemand die illegaal stroom heeft afgetapt
uit de centrale hal en ook andere vormen
van overlast niet schuwt. Hij belt
aan bij verschillende adressen, net zolang
totdat er iemand opendoet die hem
op fluistertoon vertelt wat er – in haar
optiek – aan de hand is. “Je voelt je soms
net een detective”, glundert Pronk. “Mooi
toch?”
Ik wil graag horen
wat iemands
motivatie is
73