10 magazine Leef!

SAMEN MET KOOS
VAN DER VOORN
VOOR VIEFS KOFFIE-
SHOP
DE VUURBAAK AAN DE GRENT
AAN HET WERK
IN LEEN’S EETHUIS
50
‘Ik ben een geboren en getogen
Leidschendammer, volgde een opleiding
tot patissier en ging bij een
banketbakker in Wassenaar aan de
slag waar ik werkte met een Noordwijker,
Huub Alkemade. Hij vertelde
me over een vacature bij het Noordwijkse
Leen’s Eethuis, een broodjeszaak,
en dat leek me wel wat; tijdens
mijn stage was de horeca me goed
bevallen. Met de bus ging ik naar
Noordwijk voor een sollicitatiegesprek
met eigenaar Leen Houwer,
in Noordwijk beter bekend als ‘Leen
Snack’. Ik werd aangenomen, vond
een kamer, en ging aan het werk op
Palaceplein nummer vier. Het
eethuis was feitelijk een klein vissershuis,
dat in de winter met een
butagaskacheltje werd verwarmd.
Leen zelf overwinterde in Spanje, de
zaak ging dan dicht, maar ik wilde
het eethuis graag ’s winters openhouden.
In 1964 ging Leen akkoord
en zo begon ik voor mezelf. Mijn
werk in Wassenaar zegde ik definitief
op. In de zomer was ik in loondienst
bij Leen en ik had dus een hálve eigen
zaak.’
Het Casino
‘Over klandizie had ik in de winters
niet te klagen. Casino was in die tijd
dé dancing, het was razend populair.
De eigenaar, Nico van Hese senior,
vroeg me of ik de broodjes voor Casino
kon verzorgen. We hadden een
klik en zo kon ik dat uitbouwen, wat
natuurlijk fantastisch was. Maar na
verloop van tijd wilde ik graag héle
eigenaar van de broodjeszaak worden.
Leen beloofde me steeds: volgend
jaar gaat het gebeuren. Maar hij
kwam niet over de brug, hoewel hij
me als een soort zoon zag; bepaalde
periodes woonden we zelfs samen.
En toen was daar ineens ome Kees
Groeneveld van snackbar de Groko,
wiens schoonzus een snackbar aan
de Grent uitbaatte, Neptunus. Haar
man had een balk op zijn hoofd gekregen
bij een verbouwing en zij kon
het werk niet meer combineren met
haar gezin. Of het iets voor mij was?
Ja, graag! Ik nam de boel over en ben
er een restaurantje begonnen, naast
de ijzerhandel van Jozua Moerkerk.
Ik werd exploitant van de zaak, mevrouw
Koelewijn bleef eigenaar van
het pand. Na acht jaar zei ik Leen dus
vaarwel.’
Vier ondernemingen
‘Op de Grent was mijn restaurantje
een uitzondering. Er was nauwelijks
horeca. Je had ‘t Zeepaardje van Jaap
van Exter en Victoria, dat was het.
Het was toentertijd een heel andere
straat: er was de luxewinkel annex
galerie van Meijer, de fotozaak van
Goof Roos, een sigarettenwinkel, en
zelfs een gewoon woonhuis van Verloop,
compleet met tuin en een hekje.
In de tijd dat ik op de Grent zat,
had je ook nooit narigheid. Er was
wel eens gedoe bij ’t Zeepaardje,
maar dat werd snel en simpel opgelost.
Het vertier speelde zich toen af
in de middaguren en het ‘stappen’
gebeurde tussen acht en elf uur
s’avonds; er moest de volgende dag
immers weer gewerkt worden. Zelf
had ik in die tijd overigens ook werk
zat. Ik had een koffieshop aan de
Quarles van Uffordstraat; Viefs koffieshop.
Wat verderop aan de Quarles
runde ik een pension voor badgasten,
De Lantaarn. Leen Hoek, alias De
Noek, regelde de bussen voor me. Ik
was toen bezig met vier ondernemingen,
want ik had ook nog eens
een discotheek in Rotterdam. Ja, dat
was dag en nacht werken. De disco
sloot om drie uur ’s nachts, nog geen
vier uur later ontbeten de eerste gasten
in De Lantaarn.’
Aan de schandpaal
‘Achter mijn restaurant was op een
gegeven moment een binnenplaats
vrijgekomen; langs de rand ervan
werden garageboxen gebouwd. Ik
zag brood in die ruimte en organiseerde
er in de zomermaanden een
markt voor antiek en curiosa. Van
heinde en verre kwamen de mensen
met hun spullen. Uit Eindhoven
kwam zelfs een vrachtwagen met