10 magazine Leef!

Opa Anton werkte voor de oorlog in
de zomer bij pension Seinpost aan de
boulevard. In de winter was hij kok op
de grote vaart en voer zes maanden op
Afrika. In 1945 kocht hij pension Duinlust
en later, met geleend geld van een
broer, ook de Schulp aan de Zuidboulevard.
Zo had de familie twee pensions.
Zoon Ben werd Hofmeester op de
grote vaart en werkte drie maanden op
en drie maanden af. In die tijd hielp hij
zijn vader als hij aan de wal was, maar
wilde eigenlijk ook weleens een lange
reis maken. Ben sr.: ‘Ik had al een paar
keer gevraagd om een lange reis. Toen
kon ik opeens zes jaar weg. Dat was
me te gortig. Ik had net verkering met
Gré, mijn latere echtgenote. Het werd
uiteindelijk een reis van 15 maanden,
maar toen ik terugkwam zei Gré dat
als ik nog eens zo lang weg zou blijven
de verkering uit was. Ik koos voor haar
en kon het pension van mijn vader
overnemen die zijn handen meer dan
vol had aan de twee pensions. Zo nam
ik in 1955 Duinlust over en ging mijn
vader verder met de Schulp.’
Derde generatie
Ben Schalks jr. is geboren in 1959 en
wist al snel dat hij ook de horeca in
wilde. Hij volgde de hotelschool en
liep stage in diverse bedrijven. Ben jr.:
‘Als laatste werkte ik bij de familie
Droogh die eigenaar was van Hotel
Zeerust en daarbij een specialiteiten
restaurant runde,’De Graaf van het
Hoogveen’. Dat was het eerste restaurant
in Noordwijk dat een Michelinster
kreeg. Best bijzonder in die tijd.
Snel daarna, in 1985, ben ik naar
Duinlust gekomen. Het pension was
inmiddels een jaar-rond bedrijf geworden
en groeide mijn vader boven
het hoofd. Samen met mijn vrouw zijn
we hier ingestapt en mijn vader is altijd
blijven helpen met allerlei klussen,
tot de laatste dag.’
Ontwikkeling
In ruim vijftig jaar tijd is er veel veranderd
in het hotelbedrijf. Ben senior
herinnert zich dat nog al te goed. ‘Wij
waren een één ster pension. Één douche
en toilet op de gang en om de
beurt kregen de gasten de sleutel. Dat
was heel gewoon. Stipt om 18.30 werd
er gegeten door alle gasten tegelijk
want dan konden we daarna alles weer
ombouwen tot recreatie ruimte waar
de gasten tot in de late uurtjes gezellig
konden borrelen. Het was een grote
familie. Het was zelfs zo dat door
ontmoetingen hier, de mensen afspraken
om het jaar daarna bij ons
samen te boeken.’ Ben jr. ‘Later kregen
de mensen steeds meer wensen. Ze
wilden het op vakantie net zo goed of
liever beter hebben dan thuis. Om met
de tijd mee te gaan ben ik zelf de kamers
gaan verbouwen. Op elke kamer
douche en toilet, dat werd de nieuwe
standaard. In zes jaar tijd heb ik ‘s winters
vijfentwintig kamers omgebouwd.
Dat waren tropenjaren. Maar ik was
trots op het resultaat.’
Verandering
In het voorjaar kwamen bussen vol
toeristen, meest Oost-Duitsers, naar
Nederland voor de Keukenhof. Deze
werden ondergebracht in hotels in de
Bollenstreek. De familie Schalks speelde
daar handig op in en zaten steevast
vol in die zes weken. Jaar in, jaar uit
totdat de markt uiteindelijk werd verziekt.
De touroperators be-concurreerden
elkaar met te lage prijzen en soms
werden mensen in Utrecht ondergebracht
omdat de Bollenstreek vol was.
Ben jr.: ‘Gelukkig had ik zelf goede
contacten opgebouwd en bleven wij
de Bollen-bussen behouden. Zelfs
toen ik ermee stopte verkocht ik een
vol busseizoen mee. Nu zie bijna geen
Bollen bussen meer. De mensen hebben
zelf een auto en rijden daarmee
naar Nederland als het hun uitkomt.
Zo anders als vroeger.’
Ommekeer
‘Ik denk enerzijds nog vaak terug aan
de tijd dat alles precies op schema liep.
Je wist waar je aan toe was en voor mij
als hotelier was het goed te overzien.
Ik weet nog goed de tijd dat de mensen
ook een televisie op de kamer wilden.
Die verhuurde ik in het begin en
haalde ik daarna ook weer van de kamer
af. Ik dacht: als iedereen op de
kamer blijft zitten achter dat kastje dan
verlies ik mijn bar omzet beneden. En
het ging ook ten koste van de gezelligheid,
het familie gevoel waar wij juist
bekend om stonden. Uiteindelijk kon
ik dit niet volhouden en kreeg elke
kamer standaard een TV , radio en
internet verbinding. Ook de bezetting
veranderde. Vroeger wist je een jaar
van te voren wanneer je vol zat. Later
moest je afwachten wanneer de mensen
kwamen. Bij mooi weer zat je vol,
bij slecht weer was het alle zeilen bijzetten
om het Hotel volgeboekt te krijgen
. Die onzekerheid daar kon ik
steeds minder goed mee omgaan.’
Toeval
Ben jr.: ‘Ik was helemaal niet van plan
om het Familiehotel te verkopen.
Dacht eerder aan verandering in het
werkpatroon, bijvoorbeeld meer samen
met Tine wat gaan doen door
extra personeel in te zetten en ook om
te stoppen met het halfpension concept.
Had ook al plannen zitten maken
met mijn vader om Waal (het naastgelegen
terrein red.) te kopen omdat
we een chronisch tekort aan parkeerruimte
hadden. Tot Dirk Zorn contact
met mij zocht via een makelaar, hij
wilde een bod doen op het bedrijf. Dat
overviel me, maar een recent overlijden
van een zeer dierbare vriend op te
jonge leeftijd had mij wel aan het denken
gezet... Anderzijds vond ik het heel
moeilijk tegenover mijn vader en daar
kan ik nog emotioneel van worden.
Samen met mijn vrouw heb ik toch de
knoop doorgehakt. Alles bij elkaar kan
het geen toeval zijn dat het zo is gelopen.
Nee, ik heb er geen spijt van, na
25 Tropen jaren hebben we nu een
heerlijk vrij leven’.
BEN SCHALKS SR WAS EEN HORECAMAN IN HART EN
NIEREN EN VERZAMELDE ALLES OVER DIT ONDERWERP